Toen filmmaakster Margot Benacerraf op het Venezolaanse schiereiland Araya aankwam voelde het alsof ze landde op de maan. Het dorre strand vormde de werkplaats van arbeiders die zout ontgonnen uit de zee, volgens een lichamelijk slopende methode die al vijfhonderd jaar werd gebruikt. Met een crew die enkel bestond uit zijzelf en een cameraman volgde Benacerraf het dagelijks leven van drie families en het zwoegen van een gemeenschap die gebouwd was op traditie. In prachtige beelden legt ze drie verhalen vast die het ruwe leven in de regio weergeven, met zicht op het sluimerende gevaar van de komst van machines die de gemeenschap en hun inkomsten in gevaar brengt. Een hoogtepunt in deze zwart-wit film gemarineerd in zon, zout en zweet.

Benacerraf maakte met Araya een collectie van beelden zo wonderschoon dat Jean Renoir de filmmaakster dringend verzocht om geen enkel shot weg te knippen. Deze poëtische hybride van documentaire en narratief werd een mijlpaal van de neorealistische en feministische Zuid-Amerikaanse cinema en een document van een gemeenschap die ondertussen de vergetelheid in is geduwd door industriële exploitatie.