27.03.24 – 29.03.24, Echoes of Dissent (vol. 3), Thinking with Dub Cinema

Hoe te denken over dub cinema? Hoe te denken over dub in, als, met cinema? Hoe en op welke manieren kunnen we over cinema denken aan de hand van dub? Hoe en op welke manieren maakt dub, niet begrepen als een genre maar als een sonisch proces dat het wezen van de song ontbindt, de tijdsstructuren van cinema ongedaan?

Op welke manieren nodigt cinema uit om na te denken over de manier waarop dub, niet enkel opgevat als een sonisch maar ook als een cine-sonisch proces, de onverbondenheid dramatiseert van zwarte cinema met, of voor, de instituten van de esthetiek, het voorouderlijke, het archivale, de auteur, het authentieke, de avant-garde, het lichamelijke, het communitaire, het formele, het gender- specifieke, het generieke, het historische, het militante, het narratieve, de natie, het orale, het poëtische, het politieke, het populaire, het raciale, het verzetbare, de strijd, het seksuele of het traditionele waarop het denken een beroep doet om de samenhang van cinema te organiseren?

Denk aan Thinking with Dub Cinema als twee studiedagen, een filmprogramma en een dub sessie gewijd aan deze vra- gen. Een uitnodiging tot studie die zich wijdt aan een praktijk van luisteren naar cinema, mogelijk gemaakt door het kijken naar Handsworth Songs (Black Audio Film Collective, 1986).

Tijdens studiesessies onder leiding van Kodwo Eshun, Louis Henderson en Lynnée Denise vertrekt Thinking with Dub Cinema van een uitnodiging om na te denken over Handsworth Songs. Elke sessie nodigt deelnemers uit om hun kijk-, lees- en luisterpraktijken af te stemmen op het ontwikkelen van een dub-methodologie voor de verbeelding van auditieve blackness, zwarte auditie, collectieve auditie en filmische collectiviteit die Handsworth Songs aankondigt.

Denk aan Thinking with Dub Cinema als een bijeenkomst rond een idee van dub cinema dat in eerste instantie werd voorgesteld door Greg Tate in 1988 en vervolgens door Okwui Enwezor in 2007. In ‘Never Mind the Sex Pistols, Here Comes Sankofa,’ gepubliceerd in The Village Voice op 30 augustus 1988, schreef Tate:

“Black Audio Film’s Handsworth Songs is dub cinema — dub, voor niet-ingewijden, is die vorm van reggae waarbij de leadzang is verwijderd en de ruimte op de voorgrond is gevuld met geregenereerde en vervallende geluiden die een mythisch Afrikaans verleden en toekomst willen oproepen. Het is ogenschijnlijk een documentaire, maar de free-floating en spectrale behandeling van historisch beeldmateriaal getuigt van de mystiek van de zwarte Britse burger en bekritiseert tegelijkertijd de commercialisering van het zwarte imago. Handsworth Songs is een gecomprimeerd koor van zwarte Britse stemmen, die door het op de voorgrond plaatsen van de witte media en de politie in de positie van being Other worden geplaatst.”

In ‘Coalition Building: Black Audio Film Collective and Transnational Post-colonialism’ (verschenen in The Ghosts of Songs: The Film Art of the Black Audio Film Collective onder redactie van Kodwo Eshun en Anjalika Sagar, 2007), betoogde Enwezor:

“Hoewel Handsworth Songs ogenschijnlijk de politieproblematiek behandelt, weerspiegelt het diepgaander de agency van de onderdrukten; het vertelt hun verhalen, niet alleen vanuit het gezichtspunt van de gebeurtenis waaraan het zijn naam ontleent, maar ook door middel van een archeologie van het visuele archief van minderheden in Groot-Brittannië. Zoals zo vaak het geval is in het werk van Black Audio Film Collective, informeren de spoken van die verhalen het idee van een historisch gekleurde dubcinema waarvan de ruimtelijke, temporele en psychische dynamiek de verspreide trajecten van immigrantengemeenschappen weerspiegelt.” 

Denk aan Thinking with Dub Cinema als een uitnodiging om de “free-floating en spectrale behandeling van historisch beeldmateriaal” die Tate voorstelt en het “idee van een historisch gekleurde dubcinema” die Enwezor naar voren schuift, te horen als suggesties of, beter nog, als suggestures, om Ian Penmans term te gebruiken, voor het bedenken van een cine-poesis van de echo en een cine-praktijk van de version.

Handsworth Songs horen als dub cinema is het uitwerken van de manieren waaropHandsworth Songs zijn versie van cinema en zijn cinema van de versie beoefent. Handsworth Songs horen in en als een cine-mix is aandacht schenken aan de manieren waarop Handsworth Songs filmversies maakt. Naar dub cinema luisteren in Handsworth Songs is luisteren naar de latente dimensies van het retroactieve en het proleptische die beschikbaar worden voor het denken in de geluiden en de beelden die Handsworth Songs inzet.

Handsworth Songs beluisteren vanuit de plaats van de queer epistemologie van Isaac Julien’s Territories, de televisie-ballade van Philip Donnellan’s The Colony, het negrofobe Pathé-journaal van Our Jamaican Problem en de begrafenispoëtica van Sir Collins & The Versatiles is het denken oriënteren op de manieren waarop Handsworth Songs in de archieven duikt om het leven en sneven van zwarte burgers te behoeden voor de dreigende vergetelheid.

Denk bij Thinking with Dub Cinema aan een uitnodiging om in te gaan op de manieren waarop Handsworth Songs een cinema van vervreemding en ontheemding aankondigt. Een uitnodiging om te belichten, te verklaren en op te helderen op welke manieren en langs welke wegen cinema zijn dub-epistemologieën, dub-kosmologieën, dub-akoestemologieën, dub-ontologieën, dub-psyches en dub-affinititeiten dramatiseert.

Curated by Kodwo Eshun and Louis Henderson