07.12.22, 20:00, RUISKAMER #3: Ruben Machtelinx & Fredrik Rasten / Félicia Atkinson

Voorprogramma: Suzan Peeters

Kers op de Ruiskamer taart is het voorprogramma, waarbij een jonge band of artiest – (nog net niet) afgestudeerd aan oa het Gentse KASK & Conservatorium – alle ruimte krijgt. Dat levert frisse kruisbestuivingen en spannende hokjessloperij op.

Ruben Machtelinx & Fredrik Rasten

Strands of lunar light (2022) is een compositie voor twee gitaristen die tegelijkertijd meerdere gitaren betokkelen en bestrijken (met behulp van het in tokkelkringen gekende ‘ebow’ apparaatje). De uitgebreide set snaren die beide muzikanten voor handen hebben zijn gestemd in een microtonale, niet getemperde stemming en creëren een klankervaring ergens tussen warm en angstaanjagend. Strands of lunar light werd gecomponeerd door de Noorse gitarist en componist Fredrik Rasten en vormt een eerste deel van een ingebeelde serie van composities die gebruik maken van deze specifieke harmonische stemming.

Félicia Atkinson

Deze Franse componiste geeft een stem aan niet-sprekende dingen. Félicia Atkinson is ervan overtuigd dat mensen niet de enige wezens zijn die kunnen spreken – of toch niet in de conventionele zin van het woord: ook landschappen, beelden, boeken, herinneringen en ideeën hebben volgens haar iets te vertellen. De Franse elektroakoestische componiste geeft ze een stem via haar muziek en converseert ermee in haar werk. Dit doet ze aan de hand van collages van veldopnames, MIDI gestuurde instrumenten en fragmenten van Franse en Engelse essays. Haar eigen stem fluistert mee vanuit een hoekje of neemt de toon van een ander personage over.

Klinkt allemaal wat wazig? We verduidelijken aan de hand van Atkinsons nieuwe plaat, ‘Image Language’. In haar composities verwerkt Atkinson vaak het werk van beeldende kunstenaars, filmmakers en romanschrijvers. Op ‘The House That Agnes Built’ (de Agnes uit de titel verwijst naar de schilder Agnes Martin) verandert een losse woordenstroom langzaam in instructies: “You just go there and sit. And look.” De structuur van het nummer weerspiegelt het minimalisme van Martins kunstwerken. Voorgelezen op spookachtige ritmes, creëert Atkinson een scène waarin de luisteraar een acteur wordt. ‘Pieces Of Sylvia’ klinkt alsof Terry Riley een compositie schreef voor een spookhuis, met krakende strijkers en een verstoorde piano die af en toe onderbroken worden door elektronisch geknetter. Het nummer vloeit voort uit Atkinsons onderzoek naar het leven en de dood van de Amerikaanse schrijfster en poëet Sylvia Plath. Atkinson verstrengelt woorden met muziek, om de eigenschappen van beide te veranderen. Er is ambiguïteit, maar net genoeg duidelijkheid om je aan te moedigen haar wereld te verkennen en het perspectief van een ander te begrijpen – zonder te verhullen dat het bijna onmogelijk is om dat volledig te kunnen.