12.03.25 – 16.03.25, Kyoko Van Asselt, Frédéric Dumoulin, DIODE

DIODE

Een diode is een elektronisch component met twee aansluitingen, dat stroom voornamelijk in één richting geleidt en vrijwel niet in de tegenovergestelde. Diodes worden ook wel gelijkrichters genoemd, omdat ze wisselstroom omzetten in pulserende gelijkstroom.

THE ODD

Twee ateliers, pal boven elkaar, gescheiden door niet meer dan een houten vloer – een dunne breuklijn tussen twee gedachten. Hier, boven en onder elkaar, ontstaat het werk. In hetzelfde huis, maar niet in hetzelfde blikveld. We kennen elkaars werk door en door, we horen de ander bewegen, hoe diens werk ontstaat door de planken heen. En toch blijven onze uiteindelijke werken vreemden voor elkaar, ongetoetst aan elkaars aanwezigheid. Dit wordt een eerste ontmoeting, waarvan ook wij nog niet weten hoe die zal resoneren.

DIE ODE

Frédéric Dumoulin vindt oneindige inspiratie in zeeën en valleien, rivieren en bergen, Homerische figuren, antieke havens en eeuwenoude steden. Twee teksten begeleiden hem als een refrein waarnaar hij steeds weer terugkeert om ze opnieuw te beluisteren: de Ilias en de Odyssee van Homerus. Niet alleen de verhalen, maar vooral de taal, de expressie en de precisie van de gekozen woorden brengen hem in vervoering. Woorden die vleugels krijgen, of de zee die zich als een mariene, violetkleurige vlakte uitstrekt. Deze oeroude, menselijke expressie bezit een frisheid die hij zo nauwkeurig mogelijk in zijn schilderijen tracht te vangen. Hij zoekt naar de kern; een werk is pas voltooid wanneer het als een heldere, kristallijne chant weerklinkt.

Kyoko Van Asselt verkent de gelaagdheid van taal door betekenisdragers tastbaar te maken – meer dan schrift alleen, iets waarop licht valt en dat schaduwen werpt. Ze onderzoekt hoe semantische verschuivingen tussen het Frans en het Nederlands, de herkomst en geschiedenis van woorden en het vreemde binnen de eigen taal betekenis krijgen in de ruimte. Haar ordeningen zijn niet uitputtend, maar vergroten of verkleinen de spanningen tussen betekenissen. Soms stroopt ze taal af tot enkel de drager overblijft, een hanger waarop woorden kort rusten voordat ze er weer afglijden. Alsof ze taal vlees om haar tekens kneedt, een lichaam waarmee het zich bij de zintuiglijke wereld kan voegen.