21.11.24 – 26.01.25, SPITS No.12: Aagje Vandriessche, Enzovoort

SPITS is een tentoonstellingsinitiatief van het atelier tekenkunst en bevindt zich onder een neogotische spitsboog in de inkomhal van het Pauli gebouw. SPITS is een platform om het medium tentoon te stellen, waarbij docenten en studenten samen werken om enkele keren per jaar thematische presentaties te ontwikkelen.

Enzovoort, Aagje Vandriessche

Waar de woorden zijn, zijn hiaten. En, En. De woorden manifesteren zich door middel van een verlies aan materie. Ze kunnen zich slechts manifesteren indien andere materie weggenomen wordt. 

Een fijn blauw plastic zeil is van nietige cirkels doorboord. Het licht van de schijnwerpers werpt het oog op wat woorden. Woorden, soms een zin, een vraag doemen via de cirkelvormige perforaties op in het plastic. Wat ben je aan het doen? En terwijl de schijnwerper het ene belicht, verhult ze in haar schaduw andere woorden. He told you everything, Nichts, weltbewegend, Wundertütte. De woorden verschijnen in het plastic dat zich zeven meter lang en vier meter hoog uitstrekt tegen de wand. Uferlos. Als een gordijn beweeglijk, slechts hier en daar aan de wand geniet en in zijn golvingen lijken de woorden opnieuw te verdwijnen. Usurahi.

De woorden in deze installatie zijn fragmenten opgevangen uit gesproken contexten. Als flarden dringen ze zich opnieuw en opnieuw op, totdat ze neergeschreven worden. Veräppelt. Als souvenirs aan alledaagse ontmoetingen worden ze bijgehouden – bewaarde woorden, van klanken uit momenten die voorbij zijn. We spreken elkaar achter de coulissen, Egal. Alsof de geluidsgolven, met het raken van het plastic, de gaten creëren. De woorden – de klanken – ze vallen door de materie heen. We have to be quiet, Finsternis, Do you want to have my scarf? Ook de herinnering spiegelt zich steeds af tegen haar vervlogen oorsprong. Soms lijkt het alsof, van zodra naar de woorden gegrepen wordt, de gaten zich vergroten. Zie-je-morgen.

Vijf legplanken zijn verder tegen het plastic aan de wand bevestigd. En hoewel hun vorm inderdaad die van een legplank oproept, bestaat hun oppervlak uit een geheel andere materie. Eenzelfde flinterdunne plastic is strak gespannen tussen de smalle houten latten waaruit iedere legplank opgebouwd is. Ook hier, in het zeil, verschijnen in een patroon van perforaties woorden. Als je iets wilt meenemen, Eine Zicke, Wann sehen wir uns wieder? De legplanken dragen geen voorwerpen. Ze dragen sporen. Dingsbums. Van klanken. Doorheen de legplanken vallen de woorden. Die sind ja komisch, bestechen. Op de tegenvloer wemelt het van neergedwarrelde confetti. Snapje? Hoeveel aan bewaarde flarden kan iemand dragen?