De god die zijn vrouw had opgegeten

“De goden zijn schijngestalten, dat hebben we al eeuwen lang begrepen. Ze zijn enkel te benaderen via het gouden masker waarmee wij hen hebben getooid en via de namen waarmee wij hen op plechtige wijze kunnen vereren. Gefascineerd door de schittering van het tijdloze goud, hebben wij het zo aan boord gelegd dat de maskers van de koningen steeds de rituele substitutie zijn van de bovennatuurlijke wreedaardigheid van de goddelijke blik of van of zijn afgesmeekt mededogen. De met goud beklede koning is de aardse stand-in van het gouden masker van de goden. Gesteld in semiotische termen is hij, tegelijk, een protocollair ‘symbool’ en een narratieve ‘figuur’. Vergeleken met de schijngestalten van de goden is hij een ‘dubbel-gestalte’. Dergelijke dubbelgestalte — ‘una persona, duae naturae / één persoon, twee naturen’ — kan niets anders dan een mythologisch simulacrum zijn. Langs de mythische kant: de goddelijke metamorfose. Langs de rituele kant: de manifeste belichaming van het rituele gezag over mens en beest. In dit verhaal is manifest gezag te begrijpen als de rituele macht over de woorden.”