Bij montage denken we haast automatisch aan het eindstadium van het maakproces van een audiovisueel werk. Beelden en klanken die in een scenario staan beschreven worden na de opnames samengevoegd tot een geheel. We verbinden montage met een uitgekristalliseerd eindresultaat. Montage, monteren, de monteur zijn begrippen die tot het audiovisuele domein behoren en komen vooral te pas op het einde van het creatieproces. Maar is monteren niet meer dan alleen het assembleren en verfijnen van composities in een eindstadium? Begint monteren niet al veel eerder, bewust of onbewust, in het samenbrengen van notities, beelden, muzikale frases en motieven – bij het najagen van die prille contouren van wat een doorwrochten kunstwerk moet worden? Hoe en wanneer gaan lezen, kijken, luisteren, schrijven, spelen, converseren, verzamelen, improviseren over in monteren? Hoe kunnen we montage zien als methode, een manier om te beginnen, vorm te geven? De filmvorm staat hier centraal. Maar in hoeverre is er ook sprake van montage in de dramaturgie van een theaterstuk, de zoektocht naar een muzikale of grafische compositie, het ontwerp van een ruimte, sculptuur of installatie, in het schrijven van een tekst? Monteren we niet ook als toeschouwer of lezer? En is de geschiedschrijving geen vorm van montage?