De aanwezigheid van burgers van Afrikaanse afkomst in België is het resultaat van een geschiedenis van onderdrukking en migratie tussen de grondgebieden van België, Congo, Rwanda en Burundi. Toch is dit deel van ons gemeenschappelijk erfgoed nauwelijks bekend en komt het niet aan bod in de disciplines die onze samenleving vormgeven: onze stedenbouw en kunstscene. Deze ‘omerta’ bevat in de kern de kiem van geweld, omdat ze het onevenwicht van ons onderdrukkende verleden herhaalt; ongehoorde eisen stoten op een brutale afweer. Culturele identiteit als variatie op deze zoektocht naar sociale rechtvaardigheid wordt vaak vernauwd door een verhaal van particularisme waarin onderdrukking en migratie niet als universele ervaringen worden erkend. In de huidige ideologische verschuiving moeten steden gelijkheid uitdrukken en faciliteren. Daarom is een inclusieve dialoog de sleutel tot intercultureel begrip om het collectief te bereiken. Mijn onderzoek heeft tot doel de eisen van de verdedigde gemeenschap te verduidelijken door politieke en artistieke acties om het publieke debat aan te gaan.