Angela Alsouliman
Vreugde in tijden van verdriet, menselijkheid in tijden van crisis.

Hoewel Angela Alsoulimans nieuwste film, Orange Flavored Love, zich richt op de dagelijkse en menselijke aspecten van oorlog, is haar doel niet per se om een bepaalde boodschap over te brengen. Als regisseur benadrukt Angela het belang van communicatie via film, hoewel ze liever heeft dat haar films het publiek aan het denken zetten en zich afvragen dan dat ze hen een duidelijke conclusie meegeeft.

DIFFERENT CLASS 
Hoe ben je begonnen met filmmaken?

In 2014 kwam ik aan in België, waar ik asiel aanvroeg nadat ik de oorlog in Syrië was ontvlucht en tien dagen over zee had gereisd. Ik heb me hier aangemeld voor de filmschool omdat ik iets wilde doen waar ik mijn gevoelens kon uiten en omdat ik veel verhalen te vertellen heb. In 2018 ben ik begonnen met mijn bachelor aan LUCA in Brussel en daarna met mijn master Film aan KASK & Conservatorium.

DIFFERENT CLASS
Ik zag dat er een film is gemaakt van je reis naar Europa.

Ja, The Crossing, door George Kurian. Ik moet je zeggen dat het niet makkelijk is om naar te kijken. Het is een harde film. Het gaat niet alleen over het oversteken van de zee, maar ook over het oversteken naar een nieuwe samenleving, wat nog veel moeilijker was. Je komt aan zonder vrienden, zonder familie en je spreekt de taal niet. Hier heeft de maatschappij al veel stereotypen over je, je wordt in een hokje gestopt en er wordt van je verwacht dat je je daarnaar gedraagt. Maar ik wilde niet in het systeem passen zoals zij dat wilden. Ik wilde studeren. Na mijn deelname aan The Crossing realiseerde ik me: 'Angela, filmmaken is iets voor jou'.

DIFFERENT CLASS
Westerse media laten niet goed het perspectief van de vluchteling zien, ik heb het gevoel dat jouw werk veel nadruk legt op het tonen en benadrukken van het menselijke aspect.

Dit is precies wat ik probeer te doen. Ik heb geen helden in mijn films. Het zijn heel gewone mensen die in staat zijn - zelfs als het leven moeilijk voor ze is geweest - om te proberen ervan te genieten. We zijn geen slachtoffers, maar mensen. We weten hoe we het leven moeten leven en hoe we het moeten waarderen. In tegenstelling tot veel westerse media, die vluchtelingen vaak reduceren tot louter statistieken, benadruk ik hun gedeelde menselijkheid. Vluchtelingen hebben dezelfde capaciteiten, gedachten en dromen als ieder ander.

DIFFERENT CLASS
Kun je me iets vertellen over je masterproject Orange Flavored Love?

Orange Flavored Love is een zintuiglijk fictiedrama vol glimlachen, kleuren en geuren. Het gaat over een jonge vrouw, Nawal, die voor haar zieke moeder Samia zorgt in Mosul, Irak. De toestand van haar moeder verslechtert omdat er geen medicijnen meer beschikbaar zijn in de stad. In de paar dagen die ze nog heeft, delen Nawal, Samia en hun buurvrouw kleine momenten van vreugde. De dames zingen en dansen, gebruiken make-up en maken parfums, ze vertellen moppen en lachen te hard. Te midden van ziekte, armoede en oorlog slagen ze erin om een nijpende situatie om te zetten in iets vrolijks en moois.

Het belicht het vrouwelijke aspect van oorlog omdat we er altijd over praten vanuit het perspectief van mannen. Maar niemand heeft het over hoe vrouwen leven tijdens de oorlog. Het is ook een persoonlijk verhaal omdat mijn moeder ziek was tijdens de oorlog en er geen medicijnen voor haar te vinden waren. Ze stierf en mijn zussen en ik besloten om haar sterven soepel en gemakkelijk te laten verlopen.

DIFFERENT CLASS
Je hebt er heel bewust voor gekozen om in Mosul te filmen, ondanks het advies om dat niet te doen. Hoe weerspiegelt dit je benadering van het filmmaken?

Sommige mensen bestempelden het als gek, te veel dromen. Maar diep van binnen zei die stem tegen me: 'Je kunt het'. De ongelooflijke steun van KASK, zowel moreel als financieel, maakte het mogelijk. Ik heb veel geleerd van de mensen in Mosul. Geen van de acteurs had eerder voor de camera gestaan, maar hun eerlijkheid, puurheid en authenticiteit waren opmerkelijk. De onbeschreven dialoog benadrukt het unieke karakter van de film. Mensen voelen het - dit waren geen acteurs, ze waren gewoon zichzelf.

DIFFERENT CLASS
Hoe vond je het om bij KASK aan deze film te werken?

KASK was een heel veilige ruimte om te experimenteren. Ik had het geluk dat ik een geweldige mastercoördinator had, Hilde D'haeyere. Ze is een fantastische vrouw en werkte als een gek voor de film om de nodige financiën voor het reizen bijeen te krijgen. Mijn mentoren An van Dienderen, Griet Van Reeth en Stoffel Debuysere waren nog enthousiaster over de film dan ik! Ik werd omringd door al deze geweldige mensen die me op alle vlakken steunden. Want ik moet zeggen, deze film ligt heel gevoelig bij mij en het was emotioneel soms heel zwaar. Maar KASK was een veilige ruimte om mezelf te uiten en de film te maken die ik wilde. Zonder KASK had ik deze film nooit kunnen maken.

DIFFERENT CLASS
Wat wil je dat het publiek meeneemt uit je films?

Ik wil dat je de bioscoop verlaat en zegt: 'Huh. Waarom?" Ik wil dat het publiek vragen heeft na het zien van mijn film. Mensen vinden boodschappen in mijn films, maar dat was nooit mijn bedoeling. Ik respecteer het publiek en de kijker. Ik hou het altijd voor ze open om na te denken.