Sawari. Een Japans woord dat kan worden vertaald als ‘ruis’. T. Takemitsu beschreef het als"een opzettelijk ongemak dat een deel van de expressiviteit van het geluid creëert". De meeste traditionele Japanse muziekinstrumenten vertonen een neiging tot wat wij een onvolmaakte klank zouden noemen. Snaren worden zo gespannen dat ze een zoemend geluid maken en fluiten zijn zo gebouwd dat ze veel windgeruis aan een toon toevoegen. Andere traditionele Japanse instrumenten creëren ook een levende toon; een toon die een verhaal vertelt en zichzelf krachtig uitdrukt. Nu steeds meer jonge Japanse componisten interesse tonen in hun muzikale erfgoed, wordt deze zoektocht naar een rijk kleurenpalet hernieuwd. Interessant is dat deze componisten meestal muziek schrijven voor westerse instrumenten, die traditioneel geperfectioneerd zijn om een ruisvrij geluid te produceren. Een belangrijke factor in dit onderzoeksproject is de dialoog met de nieuwe generatie Japanse componisten en de analyse van hun werken. Maar ook in de westerse muziekcultuur experimenteerden veel componisten met uitgebreide technieken om instrumenten niet helemaal als zichzelf te laten klinken. Aan de andere kant van het spectrum laat de historisch geïnformeerde uitvoeringspraktijk zien dat subtiele veranderingen in timing, dynamiek, balans, etc. kunnen resulteren in verschillende klanktexturen, mogelijk zelfs zonder gebruik te maken van historische instrumenten. Bovendien voegt live elektronica nog een continent toe aan de klankwerelden die met behulp van een piano kunnen worden bereisd. Deze verbreding van het geluidsspectrum in alle richtingen leidt tot één grote kleurenkaart, met een overvloed aan mogelijkheden, van subtiele arpeggiaties van akkoorden, het kiezen van het juiste instrument en het benutten van zijn volledige potentieel, tot uitgebreide technieken, preparaties en live elektronica. Het bijna eindeloze terrein kan echter een plek zijn om in te verdwalen. Door de metafoor van een ander instrument kunnen we door dit terrein navigeren, het potentieel van de piano opnieuw ontdekken en onze oren afstemmen op het vinden van overeenkomsten met instrumenten uit andere culturen. Dit is op zich al een metafoor voor hoe we andere culturen kunnen ontdekken en raakvlakken kunnen vinden.