Het sublieme in de traditionele romantische zin wordt uitgelokt door bombastische ervaringen, vaak in verband met extreme situaties van verschijnselen in de buitenwereld (stormen in het hooggebergte, schipbreuken, ...). Het is een ervaring buiten de gangbare schaal en het is altijd een fictie omdat het een afstand impliceert tussen het fenomeen en de toeschouwer. In de kunstwerken die mij interesseren gebeurt deze ambivalente desoriëntatie met vormen die de toeschouwer op een andere manier betrekken. De situatie die vanaf het begin wordt voorgesteld of die zich in de loop van de tijd ontwikkelt, is fragiel. Ze kan elk moment mislukken. Ze staat op een rand, op een kantelpunt. Maar, in tegenstelling tot het romantisch sublieme, is het geen fictie. Het is geen voorstelling van een fragiele situatie. Het gebeurt echt in de ruimte. En juist omdat het zich op een breekbare drempel bevindt, beseffen de toeschouwers dat zij invloed hebben op wat er gebeurt. Ze maken deel uit van de situatie. Ze worden ervoor verantwoordelijk gemaakt. Mijn onderzoek analyseert de strategie, de doelstellingen en de betekenis van deze overgang van esthetische ervaring naar ethische verantwoordelijkheid.