Het woord ‘dekolonisering’ wordt vaak gebruikt om de starheid van onze samenleving te deconstrueren. Nochtans maken we allemaal deel uit van die samenleving en zijn we soms ook deel van die starheid. Mijn filmische werk begon daarom met een persoonlijke dekolonisering: het dekoloniseren van mijn denken, mijn blik, mijn verbeelding, mijn geschiedenis ...
De eerste fase daarvan ving aan in 2012, met de vraag: Hoe kan ik een gelijkwaardige relatie met de ander aangaan om haar/zijn verhaal te vertellen? Ik probeerde deze vraag te beantwoorden in vijf documentaires. Van binnenin de Afrikaanse migratie, bevroeg ik de preproductie van koloniale strategieën in Europese samenlevingen. Documentaire was een propagandamiddel dat kolonisering legitimeerde, en tegelijkertijd beschouw ik haar als het belangrijkste instrument om die ook te deconstrueren.
In dit doctoraatsproject zal ik de tweede fase van mijn dekolonisering verkennen, die zich dit keer afspeelt in Kameroen. Ik wil de confrontatie aangaan met de koloniale overblijfselen in de documentaire film en in de geschiedenis van Kameroen vanuit een persoonlijk perspectief. Ik zal onderzoeken hoe documentaire cinema een motor kan zijn die aanzet tot reflectie om deze koloniale patronen in twijfel te stellen en te deconstrueren, om te speculeren en te verbeelden wat er bestond vóór de kolonisering.
