Voortbouwend op het eerdere onderzoek Behind the Curtains of Animation (2022–2024) onderzoekt dit project de performatieve en belichaamde dimensies van animatie binnen Iraanse kunstvormen, met name Pardeh Khani (dramatische vertelkunst) en Zurkhaneh (traditionele gymnastiek). Deze tradities functioneren als levende epistemologieën – systemen waarin kennis niet alleen wordt uitgesproken of geschreven, maar ook belichaamd, uitgevoerd en gerealiseerd door middel van zintuiglijke, kinetische en collectieve praktijken. Hun betekenis overstijgt de historische of esthetische waarde; ze dagen het dominante westerse paradigma uit door te stellen dat kennis niet alleen wordt verworven, maar ook wordt ervaren – een ingewikkelde wisselwerking tussen lichaam, omgeving en gemeenschap.

Vanuit een transdisciplinair kader onderzoekt deze studie de volgende centrale vragen: in hoeverre dragen traditionele Iraanse kunsten bij aan een meer inclusief begrip van animatie, en hoe kan animatie dienen als een performatief pedagogisch instrument dat belichaamd leren bevordert? Door animatiestudies te integreren met performance-theorie en Iraanse culturele praktijken, positioneert het onderzoek het lichaam als een essentieel medium voor kennisoverdracht, dat een brug slaat tussen individuele en collectieve epistemologieën. Verder onderzoekt het hoe tactiele, zintuiglijke en belichaamde praktijken voorouderlijke kennis, cultureel geheugen en gemeenschapsleren activeren, met name binnen niet-westerse contexten.

Dit project maakt gebruik van methodologieën zoals auto-etnografie, kritische observatie, participatieve workshops en artistieke creatie om animatie te herkaderen als zowel een epistemisch als een belichaamd proces. Het biedt innovatieve onderwijsmodellen die wereldwijde culturele uitdagingen zoals behoud, gelijkheid en inclusie aandaan, terwijl het pleit voor een grotere wetenschappelijke betrokkenheid bij niet-westerse artistieke tradities in animatie, performance en pedagogie.