Kosmogrammen zijn (soms millennia oude) objecten die kosmologieën of wereldbeelden representeren. Ze bestaan in iconografische, narratieve, performatieve en architecturale vormen, en worden geproduceerd binnen wetenschappelijke, spirituele en artistieke contexten. Denk bijvoorbeeld aan de stadsplannen van de Maya’s, die hun beeld van de kosmos weerspiegelden, de ruimtelijke ordening van het hiernamaals in Dante’s Goddelijke Komedie of de hedendaagse speculatieve cartografieën van Alexandra Arènes.
Kosmogrammen leggen de nadruk op synthetische verbinding in plaats van analytisch onderscheid, holisme in plaats van specialisatie, het grotere geheel in plaats van het onderdeel. In hoeverre kan hun verbindende en speculatieve potentieel anno 2022 helpen om wereldbeelden te ontwikkelen voorbij het Kapitaloceen? Die laatste term is accurater dan het courantere ‘Antropoceen’ om ons huidige tijdvak te beschrijven. Hij verschuift de nadruk van ‘de mens’ als aanstichter van de ecologische catastrofe naar een economisch ‘systeem’ — dat niet enkel het complexe levensweb ‘Gaia’ verstoort maar ook sociale ongelijkheid tussen mensen genereert. In welke zin kunnen kosmogrammen bijdragen aan veerkrachtige natuurculturen? Hoe kunnen we ze artistiek, dramaturgisch en performatief gestalte geven? Kunnen ze naast representaties van verbindingen, ook zelf verbinden, op sociaal vlak? Hoe verhouden kosmogrammen zich tot een mogelijk publiek, een (tijdelijke) gemeenschap?
Het onderzoek omvat literatuuronderzoek, tekenworkshops, masterseminaries, lezingen, publicaties en een artistiek creatieproces tussen productie en ontwikkeling: verschillende versies van de vertelvoorstelling Moddertong.
