Formlab

Coördinator Elias Heuninck ziet het lab als een speelruimte, een plek waar mens en machine elkaar wederzijds kunnen beïnvloeden. Enkele passages uit een interview met Onrust Magazine kunnen de mogelijkheden van het lab verduidelijken:

“Toen onlangs een fotograaf te gast was, zag die plots het verband tussen een klassieke zeefdruk en de manier waarop de aanwezige 3D-printer hars liet opstijven onder impuls van ultraviolet. Zulke resonanties kunnen volgens Heuninck tot nieuwe praktijken leiden. Een ander voorbeeld is de robotarm. Door verschillende koppen op de robotarm te monteren kan die nu eens als printer dienen, dan weer als frees. Met een camera erop wordt een automatische trackingshot dan weer mogelijk en instrumentenbouwers zouden er zelfs een boog met constante strijkspanning mee kunnen bedienen. Ook 3D-scanners, 3D-printers, een CNC-frees en een vacuümvormmachine behoren tot de infrastructuur.

Niet onbelangrijk: de meeste machines zijn net als de robotarm af te stellen naar specifiek gebruik. We kunnen ze dus naar onze hand zetten. De technologische black boxes van weleer worden daardoor gepromoveerd tot gesprekspartner in een artistieke dialoog. Dat impliceert soms wel een bepaald leerproces. Inzicht in de werking van de apparatuur kan anderzijds een bron van inspiratie vormen. Deze nieuwe vormen van dataoverdracht roepen op zichzelf al een nieuw veld van artistieke spanning in het leven: digitale invoer met willekeurige spaties versnijden, verschillende URL’s kruisen tijdens het downloaden van inputgegevens… Cynische sabotage van crypto-luddieten of vleeswording van prothetische ruis? ‘Zien wat het geeft’ is het devies.”