21.11.24 – 01.12.24, #166 Rune schuddinck, Manifesto

Soms word ik wakker met de angst om dood te gaan. Dan stel ik me voor dat ik de wereld zo achter zou laten. We zien het overal om ons heen. Mensen zijn ongelukkig, ze weten niet wat te doen, ze vragen om hulp. Overal om ons heen zien we het misgaan, de wereld verzakt in haar slechte gewoontes, we zien de afbraak van wat goed is, terwijl de duisternis de overhand neemt.

…

Wat ik doe is de oorzaak van deze problemen achterhalen, daar je een probleem pas goed kan aanpakken als je erin slaagt om het met wortel en al uit de grond te trekken.

…

We moeten ze in de gaten houden, ten allen tijde weten waar ze uithangen. We mogen ze geen kans geven, want geven we ze een enkel ogenblik van onoplettendheid dan zullen ze toeslaan.

De vraag blijft dan natuurlijk hoe ze te herkennen, daar ze uiterlijk niet te onderscheiden zijn, en zich onder ons bevinden. Ze doen zich voor als ons, maar ze zijn vies, ziekelijk en vals.

…

Het is niet raar dat het aan mij is om de wereld terug in haar glorie te herstellen. Al die tijd die ik doorbracht in verborgenheid zal het waard zijn. Jullie zullen stoppen met lachen, stoppen met het fronsen van jullie wenkbrauwen en het neerbuigen van jullie blikken. Ik zie jullie wel, bezig in jullie huizen, onder elkaar pratend. Ik hoor jullie wel, mij ontgaat niets, ik hoor wel wat jullie zeggen over mij, het is geroddel; leugens! Jullie zullen in rijen staan aan te schuiven om mij te bedanken. Jullie zullen buigen voor me, knielen voor me tot jullie knieën bloeden!