Vicente Fuenzalida Lafourcade
Alalú

- De Treile is een vogel die in het zuiden van Chili leeft. Ze zijn zwart, wit en grijs en hebben een rode spoor op elke vleugel. In het voorjaar nestelen ze direct op het gras en als je te dichtbij komt, verdedigen ze hun eieren door hun vleugels uit te slaan en de sporen te laten zien die uit hun veren komen. Ze komen dreigend dichterbij en als je nog steeds niet achteruitgaat, vliegen ze weg en glijden zo dichtbij dat ze je bijna raken.
- Om het hek te openen, moet je je voet onder de houten planken schuiven, omhoog duwen en snel de grendel eruit trekken voordat hij weer vast komt te zitten.
- Don Orlando is bedreven met de machete, hij snijdt door alle soorten takken en doornige planten terwijl hij zich een weg baant door het bos. Zijn machete is groot en het handvat is omwikkeld met een fietsbinnenband. Af en toe stopt hij om te wachten op degenen die achterop zijn geraakt, terwijl hij zijn machete in allerlei trucs ronddraait en omdraait. Tijdens zijn spel kiest hij een willekeurige boom en snijdt hij een stuk schors weg, waardoor het vochtige witte hout eronder zichtbaar wordt.
- Het huis is van hout en de grond is zacht, dus na verloop van tijd gaat het hout kromtrekken als de grond zakt.
Het gras reikt tot aan je kuiten, dus je merkt het pas als je daar weg bent. Ze zien eruit als perfecte balletjes, stekelig als een virus. Ze blijven aan je sokken plakken en prikken in je huid. Je moet je sokken uittrekken om ze te verwijderen, maar als je ze vastpakt, vallen ze uit elkaar en blijven alleen de stekels tussen de draden van de sok achter. Uiteindelijk moet je ze één voor één eruit trekken.
- Figo greep de lakens die buiten hingen en scheurde ze in stukken over de hele tuin.
- In de zomer rijpen de kersen en vallen ze op het gras. De honden eten ze op en later doen ze hun gevoeg, waarbij ze een drol achterlaten die volledig uit pitten bestaat.








ALLO YOU,
Dag Vicente,
Dankuwel voor onze trage wandeling door je presentatie ALALÚ…
…TO THE LIGHT, als een andere manier om de titel te lezen, zei je,
A LA LUZ, in je moedertaal,
ALALU, in de verkorte Chileense versie,
LA, daar, een ruraal tafereel met zon, wolk, vogel, wilg, pad, hek, hark en rubberen laarzen,
U kan gevonden worden in de blindehoekspiegel,
Z verdween en werd een opzichzelfstaand letterbeeld, de installatie van een schilder.
Je schreef zeven korte tekstjes en je plaatste deze naast je zestien werken. Ze deden me toestappen op een verre thuis – een leven van landschappen, puzzelstukjes in kaders – fragiel, maar net dragend genoeg. Een glimlach, herkenning. Mag ik ze spiegelen in een gelijk aantal stukjes die uit mezelf komen? Mag ik ze in uw landschap neerplanten?
- De kievit (Vanellus vanellus) is eigen aan onze Lage Landen. De weidevogel draagt een kuif en zwartwitte veren. Het vrouwtje zit op haar nest aan de rand van een vers omgeploegd stukje veld, afgezoomd door een ondiepe sloot. Het mannetje werpt zich nadrukkelijk de lucht in. De lentewind waar hij op glijdt, wakkert het liefdesverlangen aan. Hij walst zijn beste balts. De reeks acrobatische kantelingen gaat gepaard met de kreet KIE-OE-WIET en veren die ritmisch zoevend klinken. Hij roept zijn fantastische roep, met als laatste deel een hogere, snellere uitroep: wiet, wiet. De kée-oe-weet, wiet-wiet blijft zich de hele dag door herhalen. Luid en kraaiend, dan weer eerder zangerig als kiejoe, kiejoe, wiet-wiet, wiejoe-iet-iet-iet op meer melodieuze dagen.
- KLIK-KLAK en KRAAAK, ik open het tuinhek met de grendel en zet mijn voet onder het hout. Het is zwaar, waardoor de planken over het gras slepen. Aan de andere kant van het hek wachten een aantal sensaties mij op zoals een set tanden die zich vastzet in iets zachts, een harde kam in een bos haar, een hark die rechte lijnen in de grond trekt met alle zintuigen op scherp.
- Ken je Ana, ze gooit met messen… messenwerpen zoals ze dat noemen, een sport, een spektakel, een kunst, soms een aanval, maar altijd een beweging. De messenwerpster heeft een doelwit nodig. Als dat een persoon is, gooit ze om te missen – op één haar na. Haar mes is het verlengstuk van haar intenties, haar lichaam de motor. Een situatie vol zacht weefsel, intense openheid en geslotenheid.
- De aarde is zachter dan we denken. We zien een perfect ronde rotsblok, een solide bol, maar na verloop van tijd zal de grond ineenzakken en onze oceanen koken. De buitenste kern van de aarde is vloeibaar, er is niet genoeg druk om deze in vaste toestand te houden: “Ze schatten dat het ongeveer 91 miljard jaar zou duren voordat de kern volledig gestold zou zijn, maar de zon zal in een fractie van die tijd (ongeveer vijf miljard jaar) opbranden.”
- Mijn favoriete paar sokken heeft verschillende losse draden, vandaar: mijn favoriet. De voorwerpen die de haaltjes veroorzaakten waren onder andere een doornstruik, een pas gelakte, ongeduldige vingernagel en kleefkruid, je weet wel, die stekelige, klevende weerhaakballetjes... Het ene moment kwam met een uitsteeksel zonder vervorming; de andere draagt een vervorming, maar geen uitstekend deel; weer een ander steekt uit en is vervormd, enzovoort. Ik herstel ze niet, ik kijk ernaar als souvenirs.
- Je bent een hond en je loopt het water uit. Je schudt je hele lijf uit van kop tot staart. Als alles goed gaat, hangt je tong tevreden uit je bek. WAF! Je probeert je elke dag minstens voor even uit te leven door te rennen, springen, kauwen, bijten, anders word je rusteloos, angstig, gestrest, verveeld.
- Dit najaar bestaat de wereld, uw schilderspalet, uit vier kleuren: bruin, blauw, rood en groen. Samen creëren ze nieuwe lagen land. Bladeren stapelen zich op om daarna weer te verdwijnen. Ik verdwijn hier uit beeld, ik wens je alle geluk!
Groeten vanuit Achtel aan Osorno,
Tot daar waar paden kruisen,
Liene Aerts
foto's: Vicente Fuenzalida Lafourcade


























