MAP#127: Emma Onghena & Kyara Wellens, Blikveld

In “Blikveld,” tonen Emma Onghena en Kyara Wellens een snede uit hun prille praktijken. In de glazen gang brengen ze elk nieuw in situ-werk. Beiden werken met eenzelfde register aan materialen. Onder andere plaaster, textiel en residu van het beeldhouwproces zijn voor hen erg belangrijk, net als hun natuurlijke omgang met taal. Inde glazen gang tonen ze een gedeelde zwaarte, met werken die loodrecht op elkaar staan maar toch uit eenzelfde bron putten. Ze stellen andere vragen met dezelfde woorden en maken contrasterende beelden met gelijkaardige materie.

Emma Onghena toont drie hangende werken. Deze kwamen allen tot stand met de restanten van plaasteren gietvormen. Ze hergebruikt de ruwe, fragiele stukken plaaster door ze aan elkaar te haken. Eén van de werken hangt met witte draad aaneen, bij de andere contrasteert ze het witte pleisterwerk met respectievelijk een felblauwe en gele kleur.

Onghena’s werken dansen als bladeren telkens een lichte windstoot door de gang waait. De introductie van haakwerk tussen het plaaster brengt een plooibaarheid en soepelheid in het materiaal, mijlenver van de oorspronkelijke functie als gietvorm. Het semi-transparante resultaat creëert schaduwvormen en lichtvlekken in het vaak zonovergoten midden van de glazen gang.

De installatie van Kyara Wellens toont een levensgrote menselijke figuur, gezeten aan een vierkante tafel. De figuur heeft plaasteren handen, voet-en en een gezicht dat als een masker aandoet. Zowel de rest van het lichaam als de tafel bestaan verder uit een mix van ruwe industriële materialen. Het zwart, wit en roest van deze basis trekt de aandacht naar enkele zeldzame tinten rood. Het beeld draagt een hoed als een nar, met belletjes aan helrode draadjes en een gelijkaardig gekleurde veeg in het witte plaasteren gezicht.

Achter de harlekijn-achtige sculptuur – die overigens in een schrijvende of peinzende houding zit – laat Wellens een tekst achter. Over een volledige muur staan zwarte druk-letters. De woorden lopen in elkaar uit, alsof ze haastig aangebracht zijn door een vandaal met sprookjesachtige woordenschat.

De samenkomst van deze twee ruimtelijke praktijken toont de gedeelde plek die ze bevolken. Hun werk mengt zich niet in de ruimte. Toch blijven ze in dezelfde oogopslag zichtbaar. De uitsparingen in Emma’s werk vormen een kader waardoor dat van Kyara kan bekeken worden, terwijl Kyara’s figuur terugstaart.