Flor Maesen
Inside Conversations

Van bovenaf bekeken speelt het geheel zich af in het digitale binnenste van een man. De man zal pas in een post-“Inside Conversations” tijdvak een fysieke vorm krijgen. Tot dan doen we aan pogingen om hem voor te stellen en in beelden te gieten.

De man geeft zich over. Samen met hem verdwijnen we in vrije val, het ronde riool in. Men noemt hem de Self Sucking Man, wat aan een dommig versje van vroeger doet denken.

< In spring, de bocht gaat in / uit spuit, de bocht gaat uit >

Terwijl de man valt, banen onze gedachten zich een weg doorheen zijn darmen. Terwijl wij binnendringen, bekruipt ons iets. Iets tussen afstoten en vooruitstuwen, ergens tussen donker en licht in. Daar ontmoet het ego zijn eigen schaduw. Ingewanden kolken en branden. Bloed pompt rond. Haren golven, tunnels glooien, verdwijngaten schijnen. Twee vrouwenstemmen gaan in dialoog. Ze steken weerbarstig op of gaan strelend weer liggen. Hij komt precies tussen onze twee oren in zitten. Hij bijt zich vast. Samen doen ze koprollen, geestdriften, hersenschudden, tintelen, vanuit het hoofd via de nek tot de rug.

De man voedt zichzelf. Nog voor het brein de wereld recht kan trekken, dringt met volle kracht een stroom de mond binnen. Gedachten verlaten het hoofd, draaien weg in een gat om daarna terug binnen te komen waaien, op hun kop, averechts, binnenstebuiten, anders en om, verveld, gevangen in de eindeloze loop van de eigen huid. Hij zoekt verlossing. Hij zuigt, vreet, verteert, braakt, spuit en slurpt dat wat rest weer op. Alles vele malen malend en herkauwend, maar nooit voldaan. Anti-climax. Zijn spijsverteringsstelsel verteert spijs zolang het zich goed stelt. Stelt hij het (nog) wel?

< Zijn bovenlichaam wordt op zijn heupen geplaatst als een koning op een troon >

Ze zeggen dat hij de zware pracht van een barbaar uitstraalt. Een god. Eén die goden zaait. Zijn lijf is van goud en blinkt als de zon, als een icoon of trofee. Hij is overmoedig, maar niet onoverwinnelijk. Een gevallen engel of op zijn minst een halfgod dan misschien?

Zelfverheerlijking, hooghartigheid en uiterlijke praal. Innerlijk verval, kwelling en tragiek. Scheuren die terugleiden naar een soort van oorsprongsverhaal, die van de Griekse mythologie. Kreta en Rhodos. Icarus stortte te pletter in de wateren rond Kreta en de Kolossus van Rhodos zou in, nu ja, Rhodos gestaan hebben.

Om te kunnen ontsnappen van Kreta, kreeg Icarus vleugels van was van zijn vader. Hij vloog echter te dicht bij de zon en viel. Tegelijkertijd kon de 33 meter hoge Kolossus van Rhodos niet dicht genoeg bij de zon komen. Deze bronzen kolos werd opgericht ter ere van de beschermgod van de stad, de Griekse zonnegod Helios. Hij bestaat enkel in antieke teksten, er zijn geen archeologisch bewijzen, noch afbeeldingen uit die tijd van hem teruggevonden. We kunnen ons enkel maar inbeelden hoe het beeld eruit moet gezien hebben in het jaar 280 voor Christus.

< De duim van Kolossus kon amper met de armen worden omvat en de holle ruimtes van de ledematen leken wel grotten >

Geograaf Strabo en geleerde Plinius de Oudere veronderstelden wel en maakten beschrijvingen op maat van de mal van mannen als deze. Het beeld zou er hebben uitgezien als de bewaarde beeltenissen van Helios: een naakte, mooie jongeman, met golvend haar, bedekt door een kroon met zeven stralen.

Maar uiteindelijk lijkt onze verstijfde, zelfverslindende man nog het meest samen te vallen met één van de oudste mythische symbolen ter wereld: Ourobouros, het oeroude wezen dat zijn eigen staart opvreet, geen begin of einde kent en als dusdanig symbool staat voor het eeuwigdurende, cyclische terugkeren van alles. Staart-eter of simpelweg de God van het Gat? We kunnen blijven gissen, maar maken van dit gat gebruik om het verhaal rond te maken.

Inside Conversations vult de MAP-ruimte vanaf donderdag 18 oktober tot en met 4 november. De schermen, het licht en de conversaties die er kunnen worden opgevangen geven vorm aan een glanzende, bronzen entiteit. Inside Conversations is een samenwerking tussen Flor Maesen, de animator van wat een wandeling doorheen het darmstelsel van de Self Sucking Man zou kunnen zijn en een groeiende groep gesprekspartners.