11.12.25 – 21.12.25, #185 Clair Bravo & Noé Znidarsic, From where we grow

De tentoonstelling FROM WHERE WE GROW van Clair Bravo & Noé Znidarsic brengt twee fotografische benaderingen samen die de constructie van identiteit in hun praktijk onderzoeken aan de hand van hun respectieve ervaringen.

In hun lopende werk Where We Bloom onderzoekt Clair Bravo queer plattelandsgemeenschappen en de manieren waarop queer mensen plattelandsgebieden in Frankrijk bewonen, navigeren en transformeren. Aan de hand van portretten, landschappen en documentaire fragmenten reflecteert het project op verbondenheid, zichtbaarheid en hoe queer aanwezigheid omgevingen hervormt die vaak als conservatief of heteronormatief worden beschouwd. Het werk is geworteld in een landelijk perspectief dat is gevormd door hun eigen opvoeding en stelt de vraag wat het betekent om queer te zijn buiten de stadsmuren, hoe queer levens wortel schieten, zich ontvouwen en standhouden op plaatsen waar ze vaak over het hoofd worden gezien. De reeks analoge beelden biedt een zachte cartografie van queer aanwezigheid op het platteland. Tijdens een reis van drie maanden raakte Bravo hecht met de mensen die die ontmoette. Kennismakend met een breed scala aan verwantschapspraktijken werd er vaak en hartelijk gelachen, de tijd vertraagd en werden elkeaar twijfels, zorgen en zorgzaamheid toevertrouwd.

In MODEL CARD onderzoekt Noé Znidarsic de tijdelijkheid van de modewereld, door te focussen op momenten die vaak aan de collectieve verbeelding ontsnappen: de pauzes backstage tussen fittings, de stilte in castingruimtes, het schijnbaar eindeloze wachten. Deze tussenmomenten onthullen een andere kant van het modellenwerk, een kant die zich verzet tegen spektakel en glamour. Het project eigent zich de ambigue vorm van de modelkaart toe en ondermijnt deze, ook wel ‘composite’ genoemd in het Frans. Traditioneel dient dit object zowel als professionele identiteitskaart als promotiemiddel, ontworpen om klanten aan te trekken door middel van gestandaardiseerde informatie: lengte, maten, haarkleur, enzovoort. Gereduceerd tot een formule wordt het lichaam data – een oppervlak om te consumeren. Door dit formaat te herwerken, verschuift MODEL CARD van een oorspronkelijke utilitaire functie en stelt het de structuren zelf in vraag die het leven van jonge modellen bepalen. “In this continuity, the project establishes a link with the portraits and images I have produced over the past years, deliberately replaying the same visual schemes as those of traditional model cards” Het zijn van een “model” – een term afgeleid van het Latijnse modulus, een verkleinwoord van modus (maat, norm) – wordt zo een gebied van omkering. Door vervolgens mensen die niet langer deel uitmaken van de industrie opnieuw te introduceren, stelt het project een alternatieve lezing van het afgebeelde lichaam voor: een lichaam dat niet langer louter een oppervlak is voor gestandaardiseerde projectie, maar een lichaam dat de mechanismen van representatie en de standaardisatie van schoonheid blootlegt en onthult.

Samen nodigen deze twee werken de kijkers uit om na te denken over hoe identiteit, gemeenschap en zelfexpressie worden geconstrueerd en uitgevoerd, en hoe ruimtes – of het nu landelijke landschappen of modewerelden zijn – worden hervormd door degenen die er wonen.