Iskander Moon

Iskander Moon is het folkpop project van producer en singer-songwriter Iskander Moens. Op de Masterworks LP, zeg maar de verzamelplaat van de afstuderende lichting pop / jazz / muziekproductie-studenten, laat hij zich opmerken met het nummer ‘Borderline’. Hier volgt een spontaan luisterverslag.

00'00"
De bas opent. Mooie, diepe klank, en een subtiele glissando van si naar do‭#‬. De attack op de eerste noot is aanmerkelijk scherper dan de andere twee, wellicht om de aanzet iets meer te onderstrepen. Verder: begeleiding door een allerlieflijkst gitaartje met aanwassende en uitdeinende tegentijdjes. Ook de piano komt mee doen met het geharmoniseerde basmotiefje in hoog register. Fraai detail: geen twee keer hetzelfde arpeggio.

00'20"
Daar is de stem. En wat voor één. Borderline. Make it mine. Lijkt wel een negentiende-eeuwse jonkman-dichter die op een heuvel tegen de maan zit te prevelen. De andere instrumenten maken onmiddellijk ruimte. De bas beperkt zich tot spaarzame prikjes op de tel. Verstandig, zo raakt ons oor niet onmiddellijk verzadigd in de diepte.

00'40"
Dal niente: eerste verschijning van het koper. Plagerig eenmalig. Dan onverwachts toch een tweede keer, met fellere aanzet. En verdorie, is daar nu ergens op kousenvoeten nog een gitaartje bijgeslopen? Jaja, het pingelt de textuur wat voller.

01'00"
Maybe I’m questioning… Iets nieuws. Het pre-refrein. In de hogere regionen dubbelt de piano hier en daar de stem.

01'15"
Wat de piano niet kan op het podium, kan ze wel in de studio: een crescendo maken op een liggende akkoord. Teneinde het trucje van zijn collega wat te maskeren neemt de trompet gauw over en stuwt het nummer het refrein in. ‘What if I’d come home?’ vraagt Iskander zich af.

01'25"
Ja, wat dan? En waar is home eigenlijk? Het Amerikaanse westen misschien? Want mijn kop eraf als ik daar nu opeens geen banjo hoor, meteen vervoegd door een tremelo van strijkers. Er lijkt een climax in zicht.

01'40"
Voila, hier moet het zijn. Daar klimt reeds de songtitel op de vier tellen der kwartmaat. Bo-or-der-line! Twee keer zelfs en we schieten er verrassend genoeg een tel bij in. De bas, die zich bij hoogtepunten altijd wat meer mag roeren, volgt de opwaartse beweging van de stem en een enigszins verdoezeld cymbaal zet er een uitroepingsteken achter: line!

01'58"
Even wat gas terugnemen tijdens het tussenspel. Duetje van trompetten, één met, één zonder mute. Banjo en piano riedelen om beurt.

02'08"
Tweede couplet retteketet. Dat wil zeggen, een stukje minder voorzichtig. De maracas zijn het eerste slagwerk dat we te horen krijgen. Vioolmotiefjes en vrolijke dwarsfluiten lossen de stem af. Was de bas tot nu toe spaarzaam, dan mag die nu eindelijk brede steun verlenen. Moet wel met al dat geweld erboven.

02'38"
Na een ingekort pre-refrein, valt Iskander zonder dralen zijn retorische what if-hook aan. Qua complexiteit neemt het arrangement wat gas terug, ten voordele van metrum bevestigend slagwerk. Wellicht een hallucinatie, maar ik meen ook nog een mondharmonica waar te nemen (02'49").

03'05"
Climax numero due is in de maak en Iskander haalt zijn kopstem boven. Heel wendbaar. Het is dat ik geen roker ben of ik haalde mijn aansteker boven.

03'30"
Verrassing. Plotsklaps gaat de muziek liggen. Bas, quasi-jazzy fluit-piano-
mixtuur en een tamboerijn in de verte doen rustig aan. Dan opeens pikken stacato stijkers het metrum weer op. Vocalizes van de bard op zolder, bascapriolen in de kelder.

04'04"
Finale what-ifs met nazinderend koper.