Angela Alsouliman
Orange Flavored Love

Hoe ver kan liefde iemand slepen door de verschrikkingen van een oorlog? Of, zoals regisseur Angela Alsouliman het lijkt te zeggen: Wat is de limiet van een sinaasappel?

Haar kortfilm Orange Flavored Love focust op Nawal, een jonge Irakese vrouw die tijdens de oorlog voor haar zieke moeder zorgt. Wanneer de plaatselijke apotheek geen medicijnen meer heeft, moet Nawal improviseren. Ze bemachtigt een sinaas­appel – een zeldzame delicatesse in tijden van schaarste – en perst deze, figuurlijk gesproken, uit tot de laatste druppel.

In een vorig leven werkte de Belgisch-Syrische Alsouliman, die een diploma economie heeft, als journalist en tv-correspondent in Libanon en Egypte. Ook zij zorgde ooit voor een zieke moeder. ‘Maar mijn film is geen persoonlijk getuigenis’, legt ze uit. ‘Als voormalig vluchteling kan ik echter niet negeren wat ooit mijn eigen werkelijkheid is geweest.’ Daarom besloot ze de film op te nemen in wat nog niet zo lang geleden een oorlogsgebied was, in Mosul, een stad in het noorden van Irak die van 2014 tot 2017 zwaar heeft geleden onder de bezetting door Islamitische Staat. Hoewel velen de onderneming afraadden, weigerde Alsouliman genoegen te nemen met iets anders dan een aanpak op locatie. ‘Je kunt vernietiging niet nabootsen, weet je.’

En met groot effect. Een opvallend kenmerk van de film is de schaalparadox. Tijdens Nawal’s omzwervingen door de stad voelen we de blinde en overweldigende krachten van de geschiedenis aan het werk. Toch suggereert Alsouliman deze krachten slechts indirect door middel van kogelgaten en lege kasten, bijna alsof hun botte Goliathaanse afmetingen niet in het kader passen. Tegen deze semi-zichtbare achtergrond staat de menselijke schaal: de intimiteit van huizen, dagelijkse routines, gesprekken met buren of een simpele sinaasappel. Alsouliman schildert deze details ( ja, zijn ze dat?) in kleuren die zo levendig zijn dat ze de grimmigheid van het zogenaamde grotere geheel overschaduwen. Orange Flavored Love presenteert zichzelf daarom allesbehalve als een tragedie, maar als een eerbetoon aan de mensheid.