Lennert Lefever
Film Titel Proposition; Einmalig

Reeds met mijn eerste zin ben ik in de val getrapt.

Zo opent Kaspar, een experimenteel toneelstuk van Peter Handke uit 1967. Het gebruikt de figuur van Kaspar Hauser — de jongen die zonder taal en zonder contact in het 19de-eeuwse Duitsland opdook. Hij stamelt en herhaalt enkele zinnen. “How someone can be made to speak through speaking… speech torture… a magic eye above the ramp.”

Met zo’n zelfde magisch oog kijken we naar Lennert Lefever en zijn tentoonstelling: een filmscherm, een A4 aan het plafond, een appel met ‘einmalig’ in uitgekerfd, rottend in de hoek, overblijfselen van een filmset, ‘re-enactment crew’ t-shirts, een drieluik in de ramen.

Dit alles vanop zijn boekenstapels die ook dienen om op te zitten.

De ene stapel zegt:

Form = emptiness
Zenfrog
De mond van de aarde
How to stop filling stop digging
How to remix the world
mijn land in de kering I
holes 1
holes 2
The farmer, the hole, the sheep
The Hole in Far-Anderlecht
Sunyata
Je bent er al in
Empty your head

De andere antwoordt met:

Then, further
De put
البئر
Dira
井d
as loch
el agujero
En verder
deliği
the hole
le trou
dziura
o buraco

Ik zit op de ene, Lennert op de andere boekentoren. Op de achterflap van één van de boeken zou er een reactie van een proeflezer staan:

Grip op de wereld proberen krijgen, zou het kunnen zijn.

Ik zag Lennert online reageren met de vraag:

Geen liefdesbrief, noch waarschuwing – een generatieportret?

Dit portret van een generatie kreeg in de eerste plaats de vorm van een film.

I invited the master students to come and witness the first tunnel being drilled from one side of the world to the other. We waited in a field on the outskirts of Ghent, where – that very day – the tunnel was supposed to complete itself and a hole would break through the ground.

Ik zie een portret van een wachtende groep mensen. Ze staan en zitten verzameld rond een denkbeeldige put, delen een moment. De Put als een concept, een container, een aanleiding, net zoals De School een kapstok was voor u? Waar staat voor u de school voor? 

Ik neem en gebruik wat er in mijn directe omgeving voorhanden is - mensen, ruimtes, gebeurtenissen, trivials en zet ze in, als materiaal en context tegelijk, voor mijn ideeën. In dit geval: een school. Ik begon met het geven van lectures voor leerkrachten in het archief van de Kunstenbibliotheek. Lezingen, merkwaardig genoeg, over werk dat op dat moment nog niet bestond - projecten die enkel als contour of belofte leefden. Gaf een kunsthistorische bedding aan iets dat nog moest ontstaan (FU). Maanden later nam ik de masterstudenten mee op een field-expedition met de belofte een werelds-fenomeen te gaan bekijken, een tunnel van de ene naar de andere kant van de wereld. Later toen het werk af was leidde ik mijn mentoren op tot suppoost zodat ze het werk op mijn tentoonstelling in het oog konden houden.

En zo en zo voort en verder. Een opeenvolging van elkaar informerende interventies? Hoe was het om een film te maken over en met je afstuderende medestudenten?

Door mijn eigen generatie te onderzoeken probeer ik een hedendaags (westers) denken en leven te vangen. Het voelde als een steekproef, een poging grip te krijgen op wat er vandaag werkelijk at stake is. Maniakaal zoek ik naar manieren om in het NU te leven, en dat NU vast te leggen, het te begrijpen.

Eenmaligheid, het keert vaak terug in je interventies. Daar tegenover staat je Re-enactment crew?

EINMALIG EVENT, ICH WILL IN DAS NU SEIN!

Niets is voor altijd of voor herhaling vatbaar, maar we proberen wel?

Pogingen ja. Ik probeer het (een beetje cynisch) in de vorm van die re-enactments. Deze duidelijk als een herhaling van het moment dat ik eigenlijk wil zien.

Je schreef een zaaltekst en plakte dit op het acht meter hoge plafond?

The jury that had to judge me arrived on a film set. Stated by me: I just wrote a ‘zaaltekst’ and didn’t particularly want to show work. They could decide to go read this piece of paper-finding a way to go up to this 8m high A4 artist statement.

Vond je het een geslaagde jury?

Ja! Er was frictie. Eén van de juryleden voelde zich ongemakkelijk en boos worden omdat alles gedocumenteerd werd door de filmcrew die ik in de ruimte had neergezet (EN ACTIE!), terwijl iemand anders zei: “This is really amazing, you are very conscious and I think this is what it’s all about.” De camera functioneert voor mij als een intensifiëring van het NU: een agressieve katalysator van bewustzijn. Haar aanwezigheid dwingt aanwezigen tot een verhoogde (existentiële) alertheid.

Ik zie Kaspar vanuit de hoek naar je appel loeren.

An apple engraved with the word ‘einmalig’ lay rotting in the space under warm temperatures. Its engraving slowly became unreadable. TYD TARD WAERHYT.

Wat NU, van hieruit?

Ik verhuis binnenkort naar de Engelse kust, onder het voorwendsel dat mijn grote inspiratie William Turner me dat influisterde. Wat daaruit zal voortkomen valt nog te bezien. Ciao!