Prijswinnaars masters

De Stichting van Openbaar Nut Bruynseraede-de Witte reikt jaarlijks prijzen uit aan masterstudenten grafische ontwerp en interieurvormgeving.

• Lucrecia Wang Jaramago (autonome vormgeving)
• Elke Peetroons (grafisch ontwerp)

• Isabel Brems (textielontwerp)

Jaarlijks reikt Flanders DC samen met UA een prijs uit aan een student mode. De prijs gaat naar een afstudeerder die hun creatieve visie het best weet te vertalen in een mature collectie. De student wint hiermee een deelname aan de Summer School Responsible Fashion Management van de Universiteit Antwerpen i.s.m. IFM Paris.

• Jessica Francesca Van Winckel (mode) met de collectie 'UNVEILING IDENTITIES'

Het Fonds Roger De Conynck werd in 2012 opgericht door de Koning Boudewijnstichting. Het heeft als doel jonge fotografen op te leiden om ze te helpen bij de uitbouw van hun professionele loopbaan. Roger De Conynck was een filantroop met een bijzondere voorliefde voor de fotografie en het creatieve oog van beroepsfotografen.

• Daniil Zozulya
• Awa Gaye

Commissie: Filip Rathé (voorzitter), Ezra Veldhuis (beeldend kunstenaar en podiumkunstenaar), Danielle Van Zuijlen (artistiek coördinator Kunsthal Gent), Jana Coorevits (beeldend kunstenaar die voornamelijk met film en foto werkt), Jef Declercq (tentoonstellingsmaker, schrijver, galeriewerker), Giliam Ganzevles (designer, onderzoeker), Liene Aerts (secretaris)

De commissie wil graag allereerst meegeven dat ze de manier waarop en de energie waarmee alle praktijken door jullie aan hen voorgesteld werden ten zeerste appreciëren. Dus bij deze een laatste dank voor het ingaan op de open uitnodiging om ons persoonlijk door het werk heen te begeleiden, Ine Vanlitsenborgh, Anouck Voisin, Arno Camps, Arjen Everts, Emma Van den Berghe, Eva Jacobs, Nicolas Peeters, Martijn De Meuleneire, Karlien Wittouck, Seppe-Hazel Laeremans, Sofie Roelants, Fiene Zasade en Joshua Smits, Anaïs Kaboré, Gitte Le Bruyn en Pingkan Polla!

Er werd beslist om de Horlait-Dapsens op te delen in drie gelijke delen.

• Fiene Zasada en Joshua Smits (drama)
• Seppe-Hazel Laeremans (grafisch ontwerp)
• Emma Van den Berghe (mode)

De legaten van KASK & Conservatorium worden toegekend door de jury die het werk selecteerde voor Horlait-Dapsens.

• Nicolas Peeters (vrije kunsten)
• Anouck Voisin (grafisch ontwerp)
• Eva Jacobs (textielontwerp)

Nicolas Peeters (vrije kunsten)

À donner, chat perdu – onder deze titel brengt Nicolas een anders onzichtbare onderstroom van vraag en aanbod in beeld. Een jaren ’80 alarmsysteem met hondengeblaf leidt ons binnen in een ruimte met steedsveranderende object- en klankcomposities. Samen vormen ze een soort van soundscape. Een beetje zoals een drukke straat of metro inwandelen en tegelijkertijd op alles en op niets kunnen of willen intunen. Vanuit de associatie met de te-geef-voorwerpen uit de Brusselse straten lijkt het één en ander tastbaar te worden. Telefoons, een anders misschien nooit beluisterde cassette met meertalige voicemailberichtjes, een straatmuzikant, vuiligheid in de rand, maar evenzeer recht in het gezicht, gejengel, langs de muur lopende kabels en halfopen posterkaders, aangedampte ramen, tags op prefab, een plotse bel, maar ook continue zoemende geluiden. Of specifieker, in alle dissonantie, miscommunicatie en disfunctionaliteit ontwaren we een eigensoortig, vibrerend portret van een ongrijpbare hoofdstad en zijn meer dan één miljoen inwoners. Beleven we hier een soort van nooit eerder gemaakte advertentie voor de stad? Een viering van zijn chaotisch, verbrokkeld, meertalig en muzikaal karakter? Door de kloppende, natuurlijk in elkaar vallende aard van de composities concluderen we dat de kunstenaar hier in zijn element is. Het voelt aan als een uitdaging die hij is aangegaan en waarin hij zonder ook maar iets uitdrukkelijk te benoemen in geslaagd is. In het oproepen van dit soort persoonlijke interpretaties en het afdwingen van tijd, aandacht en isolatie om hiertoe te komen, schuilt een talent. Het gaat hier niet om een onmiddellijk contact, maar om het met wisselend succes proberen bereiken van de kijker. “Spreek een boodschap in na de biep – tuut tuut tuut.”

Anouck Voisin (grafisch ontwerp)

Als een grafische vormgever ideeën in verschillende media vertaalt met als doel om iets mee te delen, dan is het Anouck haar doel om van alles de poëzie in te zien, of deze nu door de andere mens gezien wordt of niet. Ze trekt dagelijks de straat op, grijpt onmiddellijk in of registreert, soms ter plaatse met een fototoestel, soms achteraf in woorden, maar evenvaak doet ze niets, vermoeden we. Het werk is efemeer, draagbaar, hoogsensitief voor dat wat van onder naar boven groeit en laat zich maar nu en dan zien. Zoals afgelopen zaterdag in de tuin van het KASKcafé. Anouck kwam toe met een trolley en vertrok kort erna. Ze creëerde een eenmalig, kort toonmoment voor ons waarbij we van de ene gevonden straatsituatie in het andere gemanipuleerde scenario meegenomen werden. Boekjes die in kieren, handen en borstzakken passen. Onkruid dat weggehaald wordt en terugkeert. Klimop dat er al lang niet meer is, maar een indruk nalaat voor wie weet dat het er was. De presentatie lijkt bijkomstig, dat wat er toe doet zijn de situaties zelf, waarbij ze inzet op zoveel als mogelijk interesses en aanknopingspunten tegelijkertijd. Dit soort artistieke houding getuigt van vertrouwen, om het van daaruit los te laten. Dat wat niet of amper gezien wordt, komt hier in beeld, maar zo beperkt als mogelijk. Alsof het zich bijna niet in taal wil uitdrukken, omdat dan net de magie of kracht ervan verloren zou gaan? Een interessante vraagstelling. Met deze erkenning wensen we dit soort praktijk toch even zichtbaar te maken.

Eva Jacobs (textielontwerp)

Twee draden wentelen zich rond elkaar heen als een navelstreng. Lange, gekamde, zwarte haren eindigen in een punt. Stukken donkere kast. Met zwart gestopte witte kousen. Hangende kleren met littekens. Zwarte, bruine en witte wol. Samen vormen ze een installatie die zich ontzettend poëtisch en persoonlijk laat beschrijven, maar tegelijkertijd geen taal nodig heeft om lijflijk aan te voelen waar het over gaat. We kijken naar een reeks portretten van de moeder van Eva. Het dragen van dezelfde kleren werd onbewust een metafoor voor hun ingewikkelde relatie. Het gaandeweg meer bewuste leren kennen van haar moeder gebeurde tijdens de herhaling van het weven van de inslag. De draden bevatten hun gedeelde gebeurtenissen en gedragingen. “Het is de moeder en dochter verweven in een overzichtelijke binding.” zo zegt ze. Weven als het metaforische schrijven over de moeder. Vooral het ellenlange, beigige weefsel dat half openligt en nog half opgeplooid in de doos ligt beklijft, want soms meer rafel dan hechting. Tegenover het losse weefsel staat de opeengepakte wol die haar gedachten vasthoudt. Bij uitbreiding voelen we ook onszelf hiermee geraakt en warm gehouden wat impliceert dat het het persoonlijke verhaal overstijgt. De opzet om de verstrengeling van haar en haar mama in een weefsel te vervatten en ontwarren, leest, communiceert en toucheert. Niet alleen draagt textiel onze ervaringen, ze bedekken deze ook. Een realisatie die Eva coherent bemeesterd en nu ook ons mee begeesterd.

Gitte Le Bruyn (animatiefilm)

Het overmand worden door nieuwsbeelden van pijn, propaganda of onderdrukking is een ervaring die we allemaal kennen. Gitte maakt deze ervaring bij momenten overweldigend tastbaar in haar animatiefilm. Iemand zit aan tafel in een kamer, leest een krant en wordt vandaaruit in een brutaal snel aantal frames per seconde een wereld ingesleurd. Een woordeloze, apocalyptische zwartwitwereld van steeds maar meer in kaders verdwijnende beelden, een willekeur van gebeurtenissen grijpt bij de keel, maar wordt daarom nog niet grijpbaar. Ze flitsen te snel voorbij om werkelijk te bevatten. Dit soort van frustrerende gevoel stemt overeen met de realiteit. De terechte kritiek en gevoeligheid van de film zit hem vervat in het niet willen dat onze empathie voor de ander verdwijnt. Ze verzet zich hier uitdrukkelijk tegen door een radicale ‘spontane opzet’ van het schetsmatige, atmosferische schilderen te kiezen en slaagt hier ook in. De commissie prijst de manier waarop ze de desoriënterende en dystopische mogelijkheden van het animeren inzet. Je voelt een virtuositeit in haar handen, in de relatie tussen beeld en geluid… (in samenwerking met Karen Willems), in het als kunstenaar door de wereld manoeuvreren en ons daarin meesleuren. Van de film gaat een politieke aandacht voor onze huidige realiteit uit die subtiel, doch scherp en veelzeggend is. En daarom een must-see.

Karlien Wittoeck (grafisch ontwerp)

Karlien maakte een boek over een afgelegen dorp waar alle bewoners in een soort van eindeloos herhalende cirkel leven. Dit circulaire vertaalt zich in een veelgelaagde graphic novel met een open binding en een zeker gewicht. Ondanks de wisselende perspectieven en landschappen lijken de personages vast te zitten in hun vorm en verhaal. Karlien werkt zodanig precies door op de montage van tekst en beeld, op de ritmiek van het bladeren, op terugkerende patronen dat het resultaat na het her- en herbekijken van het boek niet het beter begrijpen van het ding is, maar net het tegenovergestelde blijkt te zijn. De rode en groene, vaak vervormde dobbelstenen zijn daar om het boek om te keren telkens wanneer er een strategie of motief duidelijk zou worden. De boektitel Usance is de eerste ‘clue’: gewoonte, betrouwbaarheid en vertelling en hoe deze intelligent uit te spelen zodat de kijker onbetrouwbaarheid vermoedt en daardoor het boek opnieuw en opnieuw gaat doorbladen. De extra aandacht die daarom naar zoiets als dit ene boek uitgaat, valt op en verdient een erkenning. Daarnaast prijzen we ook de tekenstijl en de gefocuste, eenvoudige presentatie van dit ene object op een sokkel in een kleine ruimte uitkijkend op een raam, maar bovenal de manier waarop al het voorgaande tegen elkaar afgewogen werd.

• Mattia Gobbo (jazz/pop)
• Bavo Buys (drama)

• Jolan Decaestecker (muziekproductie)

Gedurende vijf jaar heeft Jolan zich binnen en buiten de muren van dit conservatorium op z’n heel eigen en smaakvolle manier ontwikkeld tot een originele, veelzijdige en authentieke muzikant. Die artistieke zoektocht ging soms gepaard met de nodige twijfel en kritische reflectie, wat hem echter nooit belemmerde om helder te blijven communiceren, open te staan voor feedback en te streven naar het hoogst haalbare. Hem kennende zal hij deze prijs heel bescheiden en enigszins schouderophalend in ontvangst nemen, maar ze is hem daarom niet minder gegund, als afsluiter van een prachtig parcours en als start van al wat muzikaal nog komen mag.