Luna Maes
I'm in lovey

Luna Maes studeerde aan KASK & Conservatorium af als zangeres, met een 'master jazz-pop'. Voor haar eindproject richtte ze een groep op waarmee ze een update maakte op grunge, versneden met subtiele deeltjes garagerock en bluegrass. Als we met Luna afspreken, zit ze in het repetitiehok met haar andere project, Kleinpunk, om een eerste ep voor te bereiden.

LUNA MAES
We zijn momenteel hard aan het repeteren om alles te finetunen: de muziek herarrangeren en de flaws wegwerken. Voor de opnames gaan we samenwerken met producer Jan Viggria (The Guru Guru, sb).

STIJN BUYST
Kleinpunk was niet je afstudeerproject, maar de groep is wel ontstaan aan KASK & Conservatorium?

We zijn bij elkaar gezet in de lessen combo, die we bij Peter Lesage (Ertebrekers, Gabriel Rios, sb) volgden. Daar smijten ze willekeurige studenten, verspreid over alle jaren, bij elkaar en twee uur per week heb je dan les samenspel. Toen de pianist in mijn combo op een keer niet kwam opdagen, heeft Peter mij achter de toetsen gezet. Zat ik daar plots met zo’n Nord Stage synth voor mij: best overweldigend. Het was mijn idee om in het Nederlands te gaan zingen, ook al had ik dat nog nooit gedaan. Peter heeft ons dan uitgenodigd om in De Kreun een set te spelen in het voorprogramma van Flip Kowlier. En omdat er zowel kleinkunst als punk in onze muziek zit, hebben we het Kleinpunk genoemd.

SB
De Kleinpunk-nummers die ik al hoorde klonken best absurdistisch.

Exact – het gaat over bijna niks, maar dat is net grappig. Humor is heel belangrijk in de teksten. ‘Handen en Voeten’ gaat bijvoorbeeld over iemand die kruipend door het leven gaat en dus zeurt over de staat van het Belgische wegdek. Maar een tekst kan ook over kleine details gaan: hoe je je hand op tafel legt, over iemands overslaande stem… Wat tekst betreft is Spinvis een belangrijk voorbeeld voor mij. Zijn teksten zijn zo poëtisch en echt, ook al doet hij er heel bescheiden over. Zelf haal ik inspiratie uit alledaagse gesprekken. Ik merk dat ik na zo’n gesprek vaak die conversatie in een metrum begin te zetten en daar dan woorden instop die mensen niet vaak gebruiken.’

SB
Voor je afstudeerproject heb je wel een volledig nieuwe band opgericht?

Je mag kiezen wat je doet voor je afstudeerproject. Maar omdat ik bij Kleinpunk vooral met spoken word werk, was dat niet zo geschikt om te tonen wat ik in mijn zangopleiding geleerd heb. Dus ben ik, na lang twijfelen, in oktober beginnen schrijven voor een nieuw project met Roel Delplancke op drums, Robin Lambrecht op gitaar, Anthe Huybrechts op toetsen en Ruben Van Hijfte op bas.

SB
En je zong in het Engels. Voelde dat een beetje als een vermomming?

Ja, dat is wel een beetje zo. Maar ik heb toch geprobeerd dat absurdisme mee te nemen... Ik vind tekst heel belangrijk. Er moet niet altijd een concrete boodschap inzitten, maar het zet de sfeer wel altijd. Toen ik met Lien De Greef – Lady Linn, mijn coach dit jaar – over mijn teksten sprak, vond zij die absurdistische dingetjes heel leuk: in een grungey nummer iets schattigs en zeemzoets binnensmokkelen als “I’m in lovey”, met daar een stevige gitaar onder…

SB
Je vermeldde Spinvis al, heb je in het Engels ook voorbeelden?

PJ Harvey! Ze schrijft altijd over heel trieste zaken, maar haar muziek is dan weer zo stoer. Dat contrast levert altijd weer iets nieuws op. Ik geloof trouwens niet dat er geen nieuwe dingen meer gemaakt kunnen worden. Als je maar genoeg verschillende mensen samengooit, komt daar altijd wel iets eigens uit.

SB
Je droeg het concert op aan je overleden vriend, de singer-songwriter Matt Watts.

Ik hoorde een half uur voordat ik het podium op moest dat Matt uit het leven gestapt was¹. Dus ik moest daar gewoon iets over zeggen. Want voor hetzelfde geld zou ik heel emotioneel zijn geworden, en was dat hele concert fout gelopen. Door open kaart te spelen, hoopte ik toch een béétje op mijn gemak te zijn.

Matt en ik hadden eerder dit schooljaar een week samengewerkt bij Mais Quelle Chanson, de vzw van Kapinga Gysel, waar we samen met kinderen liedjes schreven. Ik kende ‘m dus nog niet zo lang, maar in die week hadden we wel de basis gelegd voor een mooie vriendschap. Kapinga was écht heel close met Matt.

SB
Ik kan me voorstellen dat zo’n afstudeerconcert sowieso een heel vreemde situatie is. Al is het maar omdat er heel veel bekenden én een jury in de zaal zitten.

‘Ja, het is wel een beetje raar. Muziek gaat juist over losbreken en vrij zijn, en dan moet je onmiddellijk na je concert naar boven met een liftje en – ‘ping’ – naar een jury die je vertelt wat goed was en wat niet.’

SB
Weet je op voorhand wie er in de jury zit?

‘Ja, en door vijf jaar op KASK & Conservatorium te zitten weet je ook op voorhand wie wat wijs gaat vinden. Mààr: ik weet ook dat die juryleden heel hard hun best doen om de eigen voorkeuren los te laten bij het jureren. Maar de sfeer van zo’n examen blijft echt heel maf.’ 

SB
Er zat een mooie a capella-passage in je afstudeerproject. 

Ja, je moet natuurlijk een aantal competenties kunnen afvinken op zo’n examen. Maar voor mij ging dat stukje ook terug naar mijn jeugd, toen mijn vader helemaal in de ban was van de bluegrass-muziek bij de film ‘Oh Brother Where Art Thou’ (uit 2000, van de Coen-broers, sb). Samen met je familie zingen is natuurlijk een heel simpele methode om connectie te leggen. En die muziek is ook helemaal dat: samen op de porch zingen, met iemand op contrabas, een gitarist en dan nog iemand die op wat potten en pannen rammelt. En, ik ben heel atheïstisch opgevoed, maar dat religieuze in die songs, al dat leed, en de donkere minimalistische sound ervan spreken me heel erg aan. Die song is ook geschreven vanuit het standpunt van ouders van een kind dat van huis is weggelopen – ‘Oh nee, mijn kind is weg!’. Het is niet omdat ik dat leed niet heb meegemaakt, dat ik het niet kan voelen als ik zing.’

SB
Welke les uit de opleiding zal je je altijd herinneren?

Lien vertelde me altijd dat als je echt jezelf bent in een project, dat het dan sowieso uniek is. En van Peter Lesage heb ik geleerd dat als je samenspeelt, dat je eerst ruimte moet laten aan de andere spelers, voordat je zelf iets toevoegt. Dat het bij het zoeken naar een muzikale click, echt om dosering draait. Dat was een echte eye-opener.

SB
Zijn er medestudenten naar wie je opkijkt?

‘Ik vind het heel moeilijk om geen mensen te noemen uit mijn eigen projecten, want naar hen kijk ik echt op. Maar in het algemeen vind ik wat de muziekproductiestudenten doen vaak nog opvallender, omdat die meteen starten met de mindset van muzikant te zijn. Die spelen vaak meerdere instrumenten, denken direct vanuit songwriting… Dat zijn echt de homo universalissen van KASK & Conservatorium. Neil Claes – de zanger van Lézard – had een heel indrukwekkend afstudeerproject, vond ik: in de ruimte waar het publiek zat, stond zo’n oud, dik tv’tje. In een andere ruimte speelde Neil, alsof hij in een Vlaamse televisie-uitzending van de jaren tachtig aan het optreden was, compleet met een presentatrice. Dat was echt een totaalervaring.’

SB
Soit, je bent nu afgestudeerd. Wat nu?

Nu begint het pas. Al heb ik wel een heel goeie basis meegekregen. En vooral een netwerk: de medestudenten, dàt zijn mijn peers voor de komende tien jaar.

¹ Zit je met vragen? Bij Tele-Onthaal kan je terecht voor een anoniem gesprek op het telefoonnummer 106 of via www.tele-onthaal.be. Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis telefoonnummer 1813 of op de website www.zelfmoord1813.be.