“Instead of looking at the mirror, I was the one who was inside the mirror”

Voor zijn educatieve master realiseerde Jules Mathôt in co-creatie met Cinemaximiliaan de film In the Palm of My Hand¹. Deze participatieve kunstorganisatie in Brussel begon in 2015 met het tonen van films aan nieuwkomers in het Maximiliaanpark en groeide uit tot een organisatie waarbij ontmoeting centraal staat. Cinemaximiliaan transformeerde door de jaren heen van vertoner naar producent en biedt nieuwkomers de kans om korte films te maken.

Voor Jules is het maken van films vaak te individualistisch. Hij onderzoekt daarom hoe hij auteurschap kan collectiviseren en hoe hij mensen kan dienen tijdens het filmen. Cinemaximiliaan interesseert hem in het bijzonder omdat hij met nieuwkomers wil zoeken hoe hun verhaal op hun manier in beeld gebracht kan worden. Coördinator Annabelle Van Nieuwenhuyse benadrukte vooraf het belang van collectief werken:

“Nieuwkomers zijn geen objecten of onderwerpen: wij zijn geen winkel met nieuwkomers. We hebben filmmakers nodig met empathische kwaliteiten.”

Cinemaximiliaan organiseert Living Room workshops, waar deelnemers sociale contacten opbouwen en informeel leren, wat resulteert in collectieve concerten, films en performances. De focus op proces boven resultaat is kenmerkend. 

Jules liet zich inspireren door deze aanpak. Tijdens zijn masterjaar hielp hij bij verschillende evenementen en ontdekte de sterke wens van leden om iets te maken. In overleg met Annabelle organiseerde hij workshops over filmmaken, toegankelijk voor iedereen zonder voorkennis of verplichtingen. De deelnemers vervulden zowel inhoudelijke als technische rollen. Het thema “onze dromen” diende als leidraad tijdens het filmen. Er deden 41 personen mee; nieuwkomers, filmmakers, personeel van Cinemaximiliaan en begeleiders van Fedasil. Jules monteerde een collagefilm die de diversiteit van de deelnemers weerspiegelt en een stukje van iedereen bevat. De film werd in première voorgesteld in Cinemaximiliaan, waarbij Jules als verrassing ook een filmposter had laten maken, waarop de namen van alle deelnemers staan vermeld. Ter voorbereiding van deze tekst organiseerden Jules Mathôt en An van. Dienderen een gesprek met de co-auteurs van de film. Het gesprek werd niet opgenomen om openheid te waarborgen. In de geest van co-creatie vroegen ze om enkele zinnen over hun ervaring met de film te delen.

Yüksel
Kendimi görmek.. En son ne zaman görmüştüm kendimi? Çocukluk fotoğraflarımda, gençlik hayallerimde…Filmde sesimi duyduğumda nasıl da büyük bir coşku hissettim içimde! Akıp giden tren manzarasını gördüğümde… Hüzünlü halbuki sesim, dilimden dökülenler. Peki nereden geliyordu bu coşku?.. Galiba kendimi gördüm birden bire perdede. Özgürce akan o ruh bendim. Ben özgürce akandım.. Bütünün içinde anlam bulandım. Bütüne anlam verendim… Kim bilir, aynaya bakmak yerine aynanın içinde olandım.

Özlem
Cinemaximiliaan’ın desteklediği ve Jules Mathôt’un yönetmenliğini üstlendiği, kolektif bir çalışmanın ürünü olan
bu projenin bir parçası olmaktan büyük bir keyif aldım. Farklı kültür, dilve milletten insanların bir tabloya kendi rengini vermesi gibi… Herkes o tabloda bir renkti, küçük bir dokunuşla bir hikayenin içinden geçtik. Birbirimizin
hikayelerinin icinden geçtik. Film içinde bir filmdi. İç içe geçmiş hikayelerin film içinde kolektif bir çalışmanın ürünü olarak can bulması farklı bir deneyimdi hepimiz için.

Thierry
J’ai décidé de jouer un rôle principal. Vu que toute l’équipe était géniale et le plateau de tournage était rempli d’amour et de respect, ce qui m’a mis en confiance et m’a poussé à donner le meilleur de moi même. Rien que le fait de m’entendre dans le film m’a donné des papillons au yeux. Mes amis étaient heureux, les éducateurs de mon centre (Fedasil) eux aussi. Cette espérance n’a eu que des impacts positifs dans
ma vie. Notre situation ne doit pas être vue comme un handicap à la société. Même si on est des immigrés vivant dans des centres d’accueil n’ayant pas eu cette chance dans nos différents pays, ici nous devons être rêveur car tout est possible. MERCI CINEMAXIMILIAAN<3

Emma 
Als sociaal begeleidster probeer je activiteiten te organiseren die de jongeren in het opvangcentrum voor
enkele uurtjes afleiden van hun moeilijke situatie. Dat een activiteit zo’n blijvende impact op een jongere kan hebben zoals Thierry, was voor mij dan ook onverwacht maar enorm fijn. Zo vertelde Thierry dat zijn deelname aan dit project hem heeft getoond dat er hier een plek voor hem is, en dat er wel degelijk een mooi leven op hem wacht.

Rola
رشکت در کارگاه فیلم جولز ماتوت یک تجربه
فوقالعاده غنی بود. این کارگاه فضایی امن
فراهم کرد که بتوانم خودم را به طور خالقانه
بیان کنم و مهارت های جدیدی در فیلم سازی
یاد بگیرم. حس فراگیری بسیار قوی بود، زیرا
ایده ها و دیدگاه های همه ارزشمند بودند.
از فرآیند همکاری با دیگران برای به تصویر
کشیدن ایده هایامن بهشدت لذت بردم.
دیدن خودم بر روی پرده بزرگ یک لحظه
سورئال و قدرت بخش بود که مرا به یاد قدرت
داستان گویی انداخت. دوستی هایی که در
طول کارگاه شکل گرفتند برایم بسیار ارزشمند
بودند. به طور کلی، این کارگاه باعث شد که
احساس الهام پذیری کنم و به توانایی هایم
اطمینان بیشرتی پیدا کنم

Áxil
Saudades is a bittersweet feeling, a mix of nostalgia, melancholy and joy. This movie brings me that. Eu tenho saudades do Cinemaximiliaan e eu estou feliz por ter feito parte desse projeto e desse filme, mesmo distante, com uma pequena contribuição ao filme, eu sou parte dele também.