Thibault Goudket
Emoties reguleren door muziek

Je vindt Thibault Goudket op het podium als drummer bij o.a. Cesar Quinn, Jennifur en Jakomo maar voor zijn eindexamen popmuziek liet hij zijn drumstel thuis. Hij vulde De Centrale met een meeslepende, sfeervolle set en een immersieve projectie. Het was een tussenstop (of een startschot) in een hoogstpersoonlijk parcours waarin het emotieregulerende karakter van muziek een grote rol speelt.

ONRUST
Welke instrumenten had je wél mee op het podium?

THIBAULT GOUDKET
Ik speelde voornamelijk gitaar en bas. Ik heb gezongen, ik had een kleine synthesizer bij en veel muziek kwam uit mijn computer via Ableton. Er zat een nummer bij waar drum in zat, maar dat was op voorhand opgenomen en elektronisch. Dat was het enige.

ONRUST
De hamvraag: vanwaar de keuze om niet te drummen?

Ik speel in 3 projecten waar ik drum. Die muziek is allemaal op voorhand geschreven. Ik zit wel deels in dat creatief proces, maar ik ben niet de bezieler van die projecten. Ik vond het belangrijk dat als ik afstudeer dat de muziek die ik speel persoonlijk is. In mijn thesis ben ik heel erg bezig geweest met de relatie tussen muziek en emotie. Hoe komt het dat muziek in staat is om zoveel los te maken of opnieuw gevoelens en emoties naar boven te brengen? Het antwoord op deze vraag was het brengen van mijn eigen muziek.

Ik ben ondertussen al vier jaar eigen muziek aan het maken. Dat begon in een periode waarin ik me mentaal niet zo goed voelde. Het maken/opnemen/spelen van muziek gaf me ademruimte. Ik ging altijd op zoek naar rust, drums zijn nu eenmaal een luid instrument. Je kan die natuurlijk ook rustig bespelen, maar dat ik ben er nog niet aan uit hoe ik de sfeer die ik nu heb gecreëerd met mijn masterproef kan vertalen op drums. Toen ze mij aan het begin van de master vroegen wat ik wilde doen, dacht ik dat het wel cool zou zijn om mijn eigen muziek te komen spelen. De muziek weerspiegelt heel goed wie ik ben als persoon. Het is kwetsbaar en ik stel mij ook kwetsbaar op door die alleen te spelen en mij niet te verschuilen achter mijn drumstel. Dat is een veilige plek, als drummer zit je altijd in de achtergrond en nu was het helemaal het omgekeerde. Voor mij klopte het dus om dat te doen en te onderzoeken hoe ik die muziek live kon brengen.

Ik heb er ook over nagedacht om anderen erbij te vragen en mijn docenten vroegen wel of ik er toch niet wat drum bij kon doen. Ik heb het geprobeerd, op mijn kamer mijn drumstel ernaast gezet. Maar dat klopte niet, omdat ik de muziek gemaakt heb met focus op sferen, gevoel en muzikale kleuren. Vorig jaar na mijn eerste masterexamen waren ze heel tevreden en dan heb ik gevraagd of het kon dat ik niet drumde.

Ik ben heel dankbaar dat ik het heb mogen doen. Ik drum graag en veel, maar ik ben ook bezig met muziek opnemen. In Ableton werken en dat uitwerken voor een live setting, dat technische aspect vind ik heel leuk. Soms doe ik ook live mixing. Ik voel me meer dan een drummer.

ONRUST
Wat heeft je voorkeur: muziek maken en opnemen of live spelen. Of is het één proces voor jou?

Goh, het zijn wel twee aparte dingen. Als je op het podium staat, komt alles samen. Thuis opgenomen muziek omzetten naar een live set had ik nog nooit gedaan. Je begint eraan te sleutelen en dat is heel inspirerend. Zo blijven er nieuwe ideeën opduiken al moet je wel streng zijn en keuzes maken. Het is heel technisch, maar je hebt één lange sessie in Ableton met alle opnames. Als je Ableton wilt gebruiken voor een live setting dan moet je helemaal anders tewerk gaan, veel programmeren. Je knipt en plakt en zoekt dingen uit, je merkt dat je iets niet kan spelen hoe je het hebt opgenomen. Je zoekt een andere manier. Mijn muziek klinkt niet helemaal zoals in mijn opname. Ik heb er ook wel voor gekozen dat er nog altijd wat improvisatie in zit. Ik zal nooit hetzelfde spelen. Als ik het een maand lang elke dag speel, zou het geen enkele keer hetzelfde zijn.

ONRUST
Je nummer op de Masterworks plaat “All Of This Is Taking So Long” duurt 2m20s, maar in je liveset lopen alle nummers in elkaar over.

Dat was de bedoeling om het optreden in één lijn te doen. Ik was blij dat het publiek doorhad dat een tijdje ging duren vooraleer ze zouden kunnen applaudisseren omdat ik alles aan elkaar heb gelijmd en er niet echt ruimte was voor een applaus. Dit zou ook de magie van mijn performance weg hebben gehaald. Ik wou dat het lang duurde en dat de mensen dit ook ervaarden. Met een applaus breek je een moment in je set, iets wat ik absoluut wou vermijden.

ONRUST
Ga je je eigen muziek verder blijven ontwikkelen?

Dat is de bedoeling. Ik ga eerst op reis en ga wat afstand nemen van mijn muziek. Daarna wil ik alles eens bundelen en mensen contacteren om nog meer met mijn live project te kunnen spelen. Het lijkt me heel leuk om dit te gaan spelen. Al heb ik ook heel veel zin om terug achter mijn drumstel te kruipen.

ONRUST
Hoe belangrijk is de relatie tussen het beeld van de projectie en de muziek?

Mijn broer heeft de beelden gemaakt. Normaal maakt hij statische tekeningen, maar ik zag er altijd beweging in. Ik heb hem eerst de muziek laten beluisteren. Hij kon zich erin vinden en dan heb ik voorgesteld om dat te proberen. Voor mij is het belangrijk dat er iets gebeurt op het podium. Het leek mij interessant om een extra visueel aspect toe te voegen, gezien ikzelf verscholen zat achter mijn computer. Mijn broer heeft live getekend en was heel gestresst. Maar bij mij zijn er ook dingen anders gelopen. Voor mij klopte het om dat met hem te doen en ik was zeer tevreden met het eindresultaat.

ONRUST
Wat is voor jou het grote voordeel van een muziekopleiding aan een conservatorium?

Ik ben niet de meest geschoolde muzikant, mijn theorie is niet supergoed. Ik heb in totaal zes jaar gestudeerd, ik heb eerst jazz gedaan in mijn bachelor en voor mijn master de switch gemaakt naar pop, een keuze waar ik geen spijt van heb. Ik vond het echt zalig. Er zijn mankementen, maar dat heb je overal. Als ik zie hoe het nu voor mij is geëindigd, heb ik er wel veel aan gehad. Wat ik voor mijn masterproef heb gedaan, zou ik nooit gedaan hebben zonder die opleiding. Ik heb er nu tijd voor gehad en was omringd door de juiste mensen, docenten en vrienden. Ik heb de ruimtes om te repeteren en materiaal. Dat is een grote luxe die we niet mogen vergeten. Een opleiding als dit is een privilege.

In je eerste jaar ga je naar school met je cymbalen op je rug en je weet “vandaag ga ik muziek spelen”. Dat is echt zalig. Zeker in je master, waar de theorie minder wordt en je meer doet, word je ook meer uitgedaagd om dingen te doen buiten je comfort zone voor bepaalde vakken en samen te werken met mensen uit andere disciplines. Als je het goed aanpakt, kan dat superleuk zijn en ik heb het goed aangepakt (lacht). Ook mijn thesis vond ik keileuk en leerrijk om te schrijven. Ik heb met interessante mensen kunnen spreken. Je moet er zoveel mogelijk uithalen, vooral in je master ligt dat heel hard bij jezelf.

ONRUST
Heb je nog interesses of hobby’s naast muziek?

Ik loop heel veel, ben sportief geworden het laatste jaar. Voor mijn job fiets ik ook heel veel. Ik ben graag in de natuur en zou het meer moeten doen. Het grootste deel van mijn leven is gewijd aan muziek, wat ik totaal niet erg vind. Maar het is wel belangrijk om af en toe afstand te nemen en mezelf niet te verliezen. Ook met mijn masterproef, ik wil het heel graag uitwerken, maar ik laat het nu even liggen. Ik denk dat het heel goed is in het leven dat dingen soms wat ademen.

ONRUST
Heb je nog een boodschap aan de toekomst of je medestudenten?

Voor mij is het heel belangrijk om zo dicht mogelijk bij jezelf te blijven. Het is cliché, maar eerlijkheid wordt toch geapprecieerd. Je moet niet bang zijn om je emotioneel of kwetsbaar op te stellen, daar zit veel schoonheid in.

Wat ik wel nog kwijt wil, de titel van mijn thesis is “de emotieregulerende en verbindende functie van muziek”. Ik heb veel geschreven over het oor, muziek en hoe die inwerkt op de hersenen. Daarna heb ik gesprekken gehad met muziektherapeuten en ben ik zo, ook via andere muzikanten die daarover hebben geschreven (o.a. Pauline Oliveiros nvdr), op zoek gegaan naar hoe het komt dat muziek die kracht heeft om die emoties los te maken. Ik sluit mijn thesis af met dat er geen pasklaar antwoord is en ik vond het heel fijn dat mijn jury na het optreden zei dat ze een emotie of gevoel ervaarden die ze niet konden beschrijven. Als ik dat hoorde, was voor mij de cirkel rond.