Lucrecia Wang
A Cabinet of Honesty

In It Is About Time presenteren Lucrecia Wang en haar alter ego Lucy Winter-Jones een immersieve installatie en een performatieve lezing in de Cirque. Aansluitend op de geschiedenis van de locatie, zijnde een anatomisch theater uit de negentiende eeuw, neemt de installatie de vorm aan van een rariteitenkabinet of een onderzoeksbureau. Het met donker hout beklede auditorium toont microscopische onderzoeksinstrumenten en zorgvuldig vervaardigde klokken en horloges die ons alles vertellen behalve de tijd. Deze objecten worden gebruikt om ons te beschermen tegen de tijd-etende parasiet Tempus Devorantis. De parasiet veroorzaakt een ziekte die herkend kan worden aan de hand van een verdoemd tijdsgevoel en een extreme empathie-vermoeidheid. Deze ziekte, Chronomanie genoemd, typeert de door Lucrecia en Lucy gecreërde wereld waarbij ze een narratief opbouwen in een zogezegd post-Victoriaans en postindustrieel tijdperk. Het project It Is About Time vertrok vanuit een persoonlijke frustratie met haar vroegere carrière als verpleegkundige, over het gebrek aan zorg en tijd binnen gezondheidssystemen en haar verlies van het vermogen om voor anderen te zorgen.

Beste Lucrecia,

Gezien ons recente afstuderen en in het licht van jouw werk vond ik het passend om deze tijd te gebruiken om jou een brief te schrijven om mijn dankbaarheid uit te drukken voor de eerlijkheid van jouw project. Eerlijkheid is een deugd die helaas te vaak ontbreekt in onze tijd van hyper-onafhankelijkheid. De ironie is natuurlijk dat we anderen nodig hebben. Voor de meesten van ons, vroeg of laat, zullen we anderen nodig hebben om voor ons te zorgen.

In jouw eerdere carrière als verpleegkundige zorgde je voor velen. Tijdens moeilijke diensten was je verantwoordelijk voor meer dan een dozijn mensen en ‘s nachts voor de hele afdeling. Het is begrijpelijk dat je je wil om voor anderen te zorgen verloor, en zoals je later besefte, dat de tijd zelf je in de steek liet.

Ik kan mij zeker in jou verplaatsen.

Toen ik je ontmoette was ik de projecten aan het afronden die ik ondernam tijdens mijn jaar als Curatorial Studies student. Ik was trots maar uitgeput. Actuele debatten over cureren stellen dat de focus van het beroep zich moet richten op de bevordering van een vriendelijke en zorgzame wereld waarin kunst en kunstenaars gezond kunnen bestaan. Dit is grotendeels de reden waarom ik voor cureren heb gekozen, maar er zijn zoveel emotionele en arbeidsintensieve valkuilen binnen zorg.

Ben ik over de grenzen van mijn vermogen gegaan om voor anderen en mezelf te zorgen? Hoe heeft dit de aard en kwaliteit van mijn interacties en verbindingen beïnvloed? Vragen die velen zichzelf zullen stellen.

In Delusions of Care stelt Bonaventure Soh Bejeng Ndikung de positief veronderstelde aard van zorg ter discussie, vooral wanneer het te vaak een onevenwicht impliceert tussen de verzorger en de zorgontvanger. Ik citeer: “What is care in a system built on and framed around limitless profit, solely for profit’s sake?”1 De tijd is een constructie en dit geldt ook voor de waarde die eraan wordt toegekend. Tijd wordt gecommercialiseerd en als gevolg daarvan wordt de tijd van sommige mensen meer gewaardeerd dan die van anderen. Kan oprechte zorg voor onszelf, de anderen, en de wereld om ons heen echt plaatsvinden in een onophoudelijke zoektocht naar productiviteit en constante concurrentie?

Ernstig aangetast door Chronomanie, bieden het verhaal dat je creëert en de assemblages die je verzamelt een kijkje in een wereld die op de onze is gebaseerd. De setting van de Cirque en de theatrale ervaring die je mogelijk maakt, zorgen voor een gevoel van vervreemding bij het publiek. De problematieken die je echter aansnijdt, zijn zeer reëel.

Het is geen toeval dat de klok een centrale plaats inneemt in je installatie aangezien het onophoudelijke tikken ons herinnert aan onze strijd tegen de tijd. Je project benadrukt de noodzaak van verandering binnen uitbuitende zorgsystemen. Deze systemen, die te vaak klasse en genderongelijkheid versterken, oefenen een onzichtbare controle uit over het lichaam.

Ik herinner me nog goed dat je vertelde dat je het project begon vanuit de zoektocht naar een rechtvaardiging voor het verlaten van het lichaam door zorg. Je zocht naar de oorsprong van je falen en een oplossing om dit aangeboren medeleven terug te krijgen. Op dat moment realiseerde ik me dat dit een opgelegde gendergekleurde-neiging is.

Je legt een verband tussen de oorsprong van de parasiet Tempus Devorantis en het begin van de tijd toen Eva de verboden vrucht plukte en de mensheid als sterfelijk bestemde. Je presenteerde mij de parasiet die ons leven, hoewel kwetsbaar van materiaal en klein van formaat, in een wurggreep houdt. Als tijd oneindig is, maar de menselijke natuur intrinsiek een einde bevat, zijn we dan niet vanaf het begin gedoemd te falen?

Voor het creëren van je gedetailleerd miniatuur werk doorstond je ontelbare uren van repetitieve handelingen. Ik vroeg je wat voor jou het verschil is tussen deze tijdsintensieve handelingen en die tijdens je werk als verpleegkundige. Jouw antwoord was “keuze”.

De Amerikaanse auteur bell hooks schrijft dat liefde een daad van wil is, en dat wil ook keuze impliceert.2 Zorg is een essentieel aspect van liefde en dus durf ik te stellen dat we erbij moeten stilstaan en ons realiseren dat we actief deelnemen aan het gestage doordraaien van het systeem.

Jouw titel, It Is About Time, is niet alleen een benadrukken van waar het project over gaat, maar ook een authentieke oproep tot actie. Jouw eerlijkheid komt tot uiting in de gedetailleerde getuigenissen van je onderzoek en de verhalen die je daarbij vertelt – wat tijd vraagt van de toeschouwers om het te ontdekken en waarderen. Je schrikt er niet voor terug om de herkenbare frustratie en veronderstelde zwakte toe te geven die te vaak onzichtbaar zijn in het ervaren van vermoeidheid en falen, maar door je verhaal met een humoristische knipoog te brengen, creëer je juist ruimte voor hoop en inspiratie.

Daarvoor dank ik je.

Met een eerlijk hart,

Camille

¹ Bonaventure Soh Bejeng Ndikung, Delusions of Care (Archive Books, 2021), 8.
² bell hooks, all about love: new visions (Harper, 1999), 4–5.